But reason cannot arrive at any final truth!

Our mind is a house haunted by the slain past,
Ideas soon mummified, ghosts of old truths,
God's spontaneities tied with formal strings
And packed into drawers of reason's trim bureau,

Savitri B. II, C. XIII, P. 285

courtesy: www.searchforlight.org

மனம் என்பது இரு விதமான முரண்பாடுகளுக்கிடையில் எப்போதும் சலித்துக் கொண்டே இருக்கிற கருவி, ஏன், எப்படி, எதனால் என்று தர்க்கித்துக் கொண்டே போகும். இப்படிப் பட்ட கருவி ஒரு போதும் உண்மையை உள்ளது உள்ளபடி அறிந்து கொள்ள முடியாது. இந்தத் தருணத்தில்மிகவும் புரட்சிகரமாகத் தோன்றுகிற ஒரு கருத்து அல்லது வடிவம், சீக்கிரமாகவே நீர்த்துப் போவதை நம் அன்றாட வாழ்வில் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறோம்.

மத நம்பிக்கைகள், ஆன்மீகச் சிந்தனைகள் என்பன மனிதன் தன் அன்றாட வாழ்வில் சந்தித்துக் கொண்டிருக்கிற முரண்பாடுகளுக்கு தீர்வு காண்பவையாக இருந்ததுண்டு. காலப் போக்கில் இந்த தீர்வுகளே புதிய பிரச்சினைகளாகமாறிப் போனதையும் வரலாற்றில் நாம் பார்த்திருக்கிறோம்.

உடனேயே "மதம் என்பது மக்களுக்கு வழங்கப்படும் அபின்" அல்லது "கடவுளைக் கற்பித்தவன் முட்டாள்" என்று ஆரம்பித்து, பிரச்சினைக்கெல்லாம் இவர் அல்லது அவர் தான் காரணம் என்று பழியை ஏதோ ஒன்றின் மேல் சுமத்தி விட்டு, பிரச்சினை என்ன என்பதையே மறந்து விட்டு ஏதோ ஒரு ஈயம் [மார்க்சீயம், பார்ப்பனீயம்] பூசிவிட்டால் அது தான் தீர்வு என்று மயங்கிக் கிடக்கிறோம்.

ஒரு மதம் என்பது, ஒரு குறிப்பிட்ட சித்தாந்தத்தின் பேரில் எழுப்பப் படுவது. அதைப் பின்பற்றுகிறவர்களுக்கு வழிகாட்டியாக இருப்பது. திக்கு திசை தெரியாமல் இருப்பதை விட, ஏதோ ஒன்றைப் பிடித்துக் கொண்டு முன்னேற ஒரு வழி அவ்வளவு தான். ஒரு கால கட்டத்தில், மதத்தின் தேவை இல்லாமல் போகும்.

எப்போது?

குறுகிய வட்டத்தில் இருந்து ஆன்மீகச் சிந்தனைக்கு உயருகிற போது, மதம் என்பது அவசியம் இல்லாது போகும்.

ஆன்மீகச் சிந்தனை என்பது ஒரு பரந்த பார்வை, தனக்கும் இந்தப் பிரபஞ்சத்திற்கும் உள்ள தொடர்பை உணர்ந்த நிலை. எல்லாவற்றையும் நேசிக்கக் கற்றுக் கொண்ட நிலை. ஆன்மீகம் என்கிற போதே, எல்லாவற்றையும் துறந்த நிலை என்பதாக தப்பான ஒரு கருத்தை ஏற்படுத்திக் கொண்டு, அடிப்படை உண்மைகளையே நிராகரிக்கிற தப்பான அணுகுமுறைக்குப் போய் விடுகிறோம்.

உண்மையில், ஆன்மீகம் என்பது எல்லாவற்றையும் ஏற்றுக் கொள்கிற ஒரு பக்குவமான நிலை.
Why does man have faith in reason?

Because reason has a legitimate function to fulfil, for which it is perfectly adpated; and this is to justify and illumine for man his various experiences and to give him faith and conviction in holding on to the enlarging of his consciousness.

This truth is hidden from the rationalist because he is supported by two constant articles of faith, first that his own reason is right and the reason of others who differ from him is wrong, and secondly that whatever may be the present deficiencies of the human intellect, the collective human reason will eventually arrive at purity and be able to found human thoughts and life securely on a clear rational basis entirely satisfying to the intelligence.

His first article of faith is no doubt the common expression of our egoism and arrogant fallibility, but it is something more; it expresses this truth that it is the legitimate function of the reason to justify to man his action and his hope and the faith that is in him and to give him that idea and knowledge, however restricted, and that dynamic conviction, however narrow and intolerant, which he needs in order that he may live, act and grow in the highest light available to him.

The reason cannot grasp all truth in its embrace because truth is too infinite for it; but still it does grasp the something of it which we immediately need, and its insufficiency does not detract from the value of its work, but is rather the measure of its value.

For man is not intended to grasp the whole truth of his being at once, but to move towards it through a succession of experiences and a constant, though not by any means perfectly continuous self-enlargement. The first business of reason then is to justify and enlighten to him his various experiences and to give him faith and conviction in holding on to his self-enlargings. It justifies to him now this, now that, the experiences of the moment, the receding light of the past, the half-seen vision of the future. Its inconstancy, its divisibility against itself, its power of sustaining opposite views are the whole of its value. It would not do indeed for it to support too conflicting views in the same individual, except at moments of awakening and transition, but in the collective body of men and in the successions of Time that is its whole business.

For so man moves towards the infinity of Truth by the experience of its variety; so his reason helps him to build, change, destroy what he has built and prepare a new construction, in a word, to progress, grow, enlarge himself in his self-knowledge and world-knowledge and their works.

But reason cannot arrive at any final truth because it can neither get to the root of things nor embrace their totality.
It deals with the finite, the separate and has no measure for the all and the infinite.

Without an inner change man can no longer cope with the gigantic development of the outer life.

“Our human knowledge is a candle burnt
On a dim altar to a sun-vast Truth”

Savitri Bk. II, C. XII, P. 280