இருளில் இருந்து வெளிச்சத்திற்கு ..........!

புதிய ஏற்பாட்டில் ஒரு பகுதி:

பிலாத்து மன்னனிடம் யாரோ ஒருவன் "உண்மையை" பற்றிப் பேசப் போக, பிலாத்து கேட்டானாம்

" உண்மை! யாருடைய உண்மை? உன்னுடையதா அல்லது என்னுடையதா?"

இப்படித் தான் ஒவ்வொருவரும் உண்மையை தாம் அறிந்து கொண்டிருப்பதாக அல்லது தமது வசதிக்கேற்றபடி புரிந்து கொண்டிருப்பதாக நினைத்துக் கொண்டுகாலம் கடத்திக் கொண்டிருக்கிறோம்.விவாதம், எதிர்வாதம், கடைசியில் இறுகிப் போன பிடிவாதமாக இப்படித் தான் மேலும் மேலும் குழப்பிக் கொண்டிருக்கிறோம்.

யானையைக் குருடர்கள் தடவிப் பார்த்து, ஒவ்வொருவரும் யானை இப்படித் தான் இருக்கும் என்று சொன்ன கதையைப் போல.

கதையைப் படித்துவிட்டு, அடுத்த நபர் எப்படி இந்த கதையில் வரும் குருடனைப் போல யானை இப்படித் தான் இருந்தது என்று சொல்வதாக, அவரை விமரிசிக்கவும் தயங்குவதில்லை. அதே கதையில் வரும் இன்னொரு குருடன் யானையைப் பற்றித் தன் கருத்தை சொல்வது போலவே தானும் சொல்லிக் கொண்டிருப்பது மட்டும் நமக்குப் புரிவதேயில்லை.

"Were Truth to manifest in such a way as to be seen and understood by all, they would be terrified by the enormity of their ignorance and false interpretation."

விலகி நின்று பார்க்கும் போது தான் இவனும்,இன்னும் பலரும் பிலாத்து மாதிரியே உண்மையை தன் வசதிக்கேற்றபடி புரிந்து கொண்டு அதுவே உண்மை என்று பினாத்திக் கொண்டிருந்தது புரிகிறது.

The defenders of the truth are often worse than the enemies of the truth.

"உண்மையின் பாதுகாவலர்கள் என்று சொல்லிக் கொள்பவர்கள், உண்மையின் விரோதிகளை விட மோசமானவர்கள். "

ஸ்ரீ அன்னைக்கும், சத்ப்ரேம் என்று அழைக்கப் பட்ட பிரெஞ்சு அன்பர் ஒருவருக்கும் இடையில் நிகழ்ந்த உரையாடல் தொகுப்பின் இந்த ஒரு பக்கத்தைப் படித்த போது கூட பிலாத்து மாதிரித் தான், நாம் ஒவ்வொருவருமே உண்மையை நமக்கு வசதிப்படுகிற மாதிரியோ, அல்லது நமக்கு புரிந்தது மட்டுமே என்ற அளவில் குறுக்கியோஅது தான் 'உண்மை' என்பதாக நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறோம்,நம்பிக்கொண்டிருக்கிறோம்.

ஸ்ரீ அரவிந்த அன்னை சொல்வது போல, உண்மை என்பது,  உள்ளது உள்ளபடிக்கே எல்லோராலும் புரிந்துகொள்கிறமாதிரி, பார்க்கமுடிகிற மாதிரி வெளிப்படுமேயானால், ஒவ்வொருவருமே தன்னுடைய அறியாமையையும், புரிந்துகொள்வதில் ஏற்பட்ட தவறும்  எவ்வளவு பெரிது என்பதைக் குறித்து அச்சம் கொள்ள வேண்டியிருக்கும்.

"Were Truth to manifest in such a way as to be seen and understood by all, they would be terrified by the enormity of their ignorance and false interpretation."

உண்மை என்பது ஒரே ஒருமுறை கற்றுக்கொண்டு  அதுவே என்றைக்குமான விதியாகக் கருதும் வரட்டுத் தனமான கோட்பாடு அல்ல.சத்தியம் என்பது பரம்பொருளைப்போலவே எல்லையற்றதாக, உண்மையாகவும் விழிப்போடும் இருப்பவர்களிடம் ஒவ்வொரு கணத்திலும் உதிப்பதாகவும் இருக்கிறது என்கிறார் ஸ்ரீ அரவிந்த அன்னை. உண்மை என்பதுகாலாவதியாகிப்போன ஒன்றல்ல. உயிரோட்டமாக, அதைத் தேடுபவர்களுக்கு என்றைக்கும் இருப்பது!

"Truth is not a dogma that one can learn once and for all and impose as a rule. Truth is as infinite as the supreme Lord and It manifests every instant for those who are sincere and attentive."

உண்மை என்பது தேடப்படுவது மட்டும் அல்ல.

உரை, மனம், கடந்து அனுபவிக்கப் படுவது.

சாட்சிகளால் மட்டும் நிரூபிக்கப் படுவதல்ல.

சாட்சியமே தேவைப்படாத அனுபவ சத்தியம்.

நான் எனது என்கிற புகை படிந்த கண்ணாடி வழியாக ஒருபோதும் உண்மையை உணர முடியாது என்பது புரிய வந்திருக்கிற இந்த வேளையில், ஸ்ரீ அரவிந்தரிடம், ஸ்ரீ கிருஷ்ண சைதன்யம் புகுந்த இந்த நாளில் November 24, The Day of Victory or Siddhi Day என்றும் ஸ்ரீ அரவிந்தர் ஆஸ்ரமத்தில் கொண்டாடப் படும் வெற்றித் திருநாள், உண்மையை உள்ளது உள்ளபடிக்கே, ஒவ்வொருவரும் தமது உள்ளொளியாகக் கண்டுகொள்ளும் விதமாக, அடியவர்கள் ப்ரார்த்தனையோடும், உள்ளார்ந்த ஆர்வமாகவும் உணரும்நாள்! 

ஸ்ரீ அரவிந்த அன்னையே!

உன்னிடம் இவனது கரணங்கள், மனம், ஜீவன் அனைத்தும் சமர்ப்பணம் ஆகட்டும்.இன்னமும், நான் எனது என்கிற இருளில் தோய்ந்திருக்கிற பகுதிகள் அனைத்தும் உனது ஒளியால் நிறைவிக்கப் பெறட்டும்.

புண்ணிய பூமியாக வணங்கப்படும் பாரத தேசம், இன்றைக்கு எல்லையற்ற சீரழிவுகளை, உள்ளேயும் அண்டை நாடுகளிடமிருந்து அச்சுறுத்தலாகவும் சந்தித்துக் கொண்டிருக்கிறது. உறுதியான தலைமை இல்லாமல், தேசம் சிறுமைப்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் இந்தத் தருணங்களில், தெய்வத் துணை ஒன்றே வழிகாட்டுவதாக இருக்க வேண்டும்.

இந்த வெற்றி தினம் இவனுக்கும், இந்தப் புண்ணிய பூமிக்கும்   இருளில் இருந்து, சிறுமைகளில் இருந்து  விடுபடுகிற உன்னதமான தருணமாகவும் வரம் அருள்வாய், தாயே!


"Supreme Lord! Eternal Truth!
Let me obey Thee alone and
live according to Truth."
1971 ஆம் ஆண்டில், இந்தியாவைப் போர்மேகங்கள் சூழ்ந்த தருணங்களில், அடியவர் ஒருவர் வேண்டிக் கொண்டதற்கு விடையாக, நீ அருளிய பிரார்த்தனைஇது!

இந்தப் பிரார்த்தனை, இன்றைய காலச் சூழ்நிலைக்கு, மிகவும் அவசியமாகப் படுகிறது. தாயே!

உன்னை மறுபடி மறுபடி வணங்குகிறேன்.

இதுவுமே கூட சென்ற வருடம் இதே நாளில் எழுதியதன் மீள்பதிவுதான்! இன்றைய தேவைக்கு ஏற்றபடி கொஞ்சம் மாற்றங்களுடன்!

போதும் இங்கு மாந்தர் - வாழும் பொய்ம்மை வாழ்க்கையெல்லாம்!

நவராத்ரியின் உச்சம், இன்று சரஸ்வதி பூஜை, ஆயுத பூஜை என்று பலப்பல  பேர்களில்,பலவித முறைகளில் செய்யும் தொழிலே தெய்வமெனக் கொண்டாடும் நாள் இன்று. ஒன்பது இரவுகளை துர்க்கா, லக்ஷ்மி, சரஸ்வதி என முப்பெரும் தேவியரை வணங்கி அகமும் புறமும் தூய்மையும், ஆன்மநேய ஒருமையும் வேண்டிப் பெறுகிற நாட்களாக, நவராத்ரி இருக்கிறது.

அறியாமையை, அகந்தையை, இது அது எனப் பிரித்துப் பார்க்கும் பேதத்தை விட்டொழித்த தருணமே விஜய தசமி! உண்மையான வெற்றித் திருநாள்!

வெற்றி என்பது, நமக்குள் இருக்கும் மிருகத்தன்மையை வெற்றி கொள்வதே!

பாரதி கவிதைகளில் ஒன்றியே எனது நவராத்ரி அனுபவங்கள் எளிதாக ஆகியிருக்கிறது.

அறியாமையோடு கூடிய அகங்கார இருளை அழித்துப் புதியதோர் பிறப்பும் வளர்ச்சியும் காண, அன்னை இங்கே மகா காளியாக, துர்கையாக வழிபடப் படுகிறாள். வெளியே இருக்கும் இருட்டை அகற்றுவதற்கு, நமக்குள்ளே இருக்கும் அழுக்கு, இருட்டு நீங்கியாக வேண்டும். இந்தியத் தத்துவ மரபு சொல்லும் மிக உன்னதமான ஆன்மீக தரிசனம் இது.

விடுதலை என்பது எவரோ கொடுத்துப் பெறுவது அல்ல. மீட்பரும் ரட்சிப்பவனுமாக எங்கோ  வெளியே தேடினால் ஏமாற்றம் தான் மிஞ்சும்.

"அன்புவடி வாகிநிற்பள் துன்பெலா மவளழிப்பாள்  

ஆக்கநீக்கம் யாவுமவள் செய்கை - இதை

ஆர்ந்துணர்ந்த வர்களுக்குண் டுய்கை - அவள்

ஆதியா யநாதியா யகண்டறி வாவளுன்றன்

அறிவுமவள் மேனியிலோர் சைகை - அவள்

ஆனந்தத்தி னெல்லை யற்ற பொய்கை.

இன்பவடி வாகிநிற்பள் துன்பெலா மவளிழைப்பாள்

இ·தெலா மவள்புரியும் மாயை - அவள்

ஏதுமற்ற மெய்ப்பொருளின் சாயை - எனில்

எண்ணியேஓம் சக்தியெனும் புண்ணிய முனிவர்நித்தம்

எய்துவார் மெய்ஞ் ஞானமெனுந் தீயை - எரித்து

எற்றுவாரிந் நானெனும் பொய்ப்  பேயை. "

காளியாக, துர்கையாக, கோர வடிவினளாக அவளை வழிபடுவது ஒரு உருவகம் மட்டுமே! உள்ளார்ந்து வழிபடும்போது அங்கே மாகாளி எத்தனை கருணைத்திறம்  உடையவள்  என்பது இடரெல்லாம் நீங்கி ஒளி பொருந்திய பாதையை கண்ட பிறகு தான் விளங்கும்!

"வெடிபடு மண்டத் திடிபல தாளம் போட - வெறும்
வெளியி லிரத்தக் களியொடு பூதம் பாடப் - பாட்டின்
அடிபடு பொருளின் அடிபடு மொலியிற் கூடக் - களித்
தாடுங் காளீ, சாமுண் டீ! கங் காளீ!
அன்னை! அன்னை! ஆடுங் கூத்தை
நாடச் செய்தாய் என்னை!

ஐந்துறு பூதம் சிந்திப் போயென் றாகப் - பின்னர்
அதுவும் சக்திக் கதியில் மூழ்கிப் போக - அங்கே
முந்துறும் ஒளியிற் சிந்தை நழுவும் வேகத் - தோடே
முடியா நடனம் புரிவாய் அடுதீ சொரிவாய்!
அன்னை! அன்னை! ஆடுங் கூத்தை
நாடச் செய்தாய் என்னை! "

என்று பாரதி அவள் அருட் திறத்தில், தன்னை மறந்து கைகொட்டிச் சிரிக்கும் குழந்தையாகி நின்ற தருணம் இவனுக்கும் இங்கு வாய்த்திட  வேண்டும் அம்மா!

"யாது மாகி நின்றாய்  - காளி! எங்கும் நீநி றைந்தாய்,
தீது நன்மை யெல்லாம் - நின்றன் செயல்க ளன்றி யில்லை.
போதும் இங்கு மாந்தர் - வாழும் - பொய்ம்மை வாழ்க்கையெல்லாம்!
ஆதி சக்தி, தாயே! - என்மீது - அருள் புரிந்து காப்பாய்.

எந்த நாளும் நின்மேல் - தாயே! இசைகள் பாடி வாழ்வேன்;
கந்தனைப்ப யந்தாய் - தாயே! கருணை வெள்ளமானாய்
மந்த மாரு தத்தில் - வானில் - மலையி னுச்சி மீதில்
சிந்தை யெங்கு செல்லும் - அங்குன் - செம்மை தோன்றும் அன்றே!

கர்ம யோகமென்றே - உலகில் - காக்கு மென்னும் வேதம்,
தர்ம நீதி சிறிதும் - இங்கே - தவற லென்ப தின்றி,
மர்ம மான பொருளாம் - நின்றன் - மலர டிக்கண் நெஞ்சம்,
செம்மை யுற்று நாளும் - சேர்ந்தே - தேசு கூட வேண்டும்.

என்ற னுள்ள வெளியில் - ஞானத் - திரவி யேற வேண்டும்,
குன்ற மொத்த தோளும் - மேருக் - கோல மொத்த வடிவும்,
நன்றை நாடு மனமும் - நீயெந் - நாளு மீதல் வேண்டும்,
ஒன்றை விட்டு மற்றோர் - உழலும் நெஞ்சம் வேண்டா.

வான கத்தி னொளியைக் - கண்டே - மனம கிழ்ச்சி பொங்கி,
யானெ தற்கும் அஞ்சேன் - ஆகி - எந்த நாளும் வாழ்வேன்,
ஞான மொத்த தம்மா! - உவமை நானு ரைக்கொ  ணாதாம்.
வான கத்தி னொளியின் - அழகை வாழ்த்து மாறி யாதோ?

ஞாயி றென்ற கோளம் - தருமோர் - நல்ல பேரொ ளிக்கே
தேய மீதோர் உவமை - எவரே - தேடி யோத வல்லார்?
வாயி னிக்கும் அம்மா! - அழகாம் - மதியின் இன்ப ஒளியை
நேயமோ டுரைத்தால் - அங்கே - நெஞ்சி ளக்க மெய்தும்.

காளி மீது நெஞ்சம் என்றும் - கலந்து நிற்க வேண்டும்,
வேளை யொத்த விறலும் - பாரில் -வேந்த  ரேத்து புகழும்,
யாளி யொத்த வலியும் - என்றும் - இன்பம் நிற்கும் மனமும்,
வாழி யீதல் வேண்டும் அன்னாய் - வாழ்க நின்றன் அருளே! "

மொழி பல அறிந்தவன் இல்லை. சாத்திரம் கற்றவனில்லை. ஸ்தோத்திரம் செய்யவோர் புலமையும் இங்கு இல்லை.குருவெனக் கொள்வதற்கும், உட்பொருள், நுண்பொருள் விரிவாக அறியத் தருவாரும் இல்லை. அம்மா!  நீயே என்தாய் .என்பதல்லால் உரைக்கவொரு வார்த்தை இல்லை! பொய்களைத் தேடி நின்ற சிறுமையை மாற்றவல்ல மந்திரம் எல்லாம் அம்மாவெனஅழைப்பது ஒன்றே தான்! 

அம்மா என அழைக்கும் சவலையைக் காத்திட வேணும் நீயே!