நினைப்பதெல்லாம் நடந்து விடும், எப்போது?

நண்பர் திருமூர்த்தி வாசுதேவன், தன்னுடைய வலைப் பதிவில் ஜடபரதருடைய கதையைக் கொஞ்சம் சொல்லியிருந்தார். ஒருவன் தன அந்திம காலத்தில் எதைப் பற்றிய நினைவுடன் இருக்கிறானோ, அதுவாகவே மறுபடி பிறக்கிறான் என்பதைச் சொல்லும் கதை இது. பகவத் கீதையிலும், இந்த நுட்பத்தைச் சொல்லும் ஸ்லோகம் ஒன்று உண்டு.

பிரகதாரண்யக உபநிஷத்திலும் இதே கருத்து, கொஞ்சம் வித்தியாசமாகச் சொல்லப் பட்டிருக்கிறது.

You are
what your deep, driving desire is.

As
your desire is, so is your will.

As
your will is, so is your deed.

As
your deed is, so is your destiny. “

(Brihadaranyaka Upanishad, 4.4.5)

"மனிதன் தன் வாழ்வில் சந்திக்கிற ஒவ்வொரு முரண்பாடும், ஒவ்வொரு துயரமும் ஒரு பெரிய ஒருமைக்கான முன்னேற்பாடாகவே அமைவது இறைவனது சித்தம். சடமாக இருந்த நிலையிலிருந்து உயிர் தோன்றியது. உயிரிலிருந்து மனம் தோன்றியது. சடமாக இருந்த நிலையில் உயிர்மை மறைக்கப்பட்டதாக இருந்தது போலவே உயிர்மை என்பது மனத்தின் மறைக்கப்பட்ட வடிவமாக இருக்கிறது. மனத்தையும் மிஞ்சிய பெருநிலையை அடைவதற்கே கேள்விகள் எழுந்தன.

தன்னுடைய உண்மையான ஸ்வரூபத்தை அறிந்து கொள்வதில் மனிதனுக்கு இயல்பாகவே எழுந்த ஆர்வம் அல்லது விழைவு, அதை ஒட்டி எழுகிற தடைகள், அதையும் மீறி அடுத்து என்ன, அடுத்தது என்ன என்கிற தேடல் மனித குலம் தோன்றிய நாளில் இருந்தே தொடங்கி விட்டது.”

இப்படி, ஸ்ரீ அரவிந்தர் பரிணாமத்தை அது வளர்ந்து கொண்டு போகும் விதத்தைப் பற்றிச் சொன்னதை முந்தைய பதிவு ஒன்றில் பார்த்திருக்கிறோம்.

தன் தவறுகளை உணர்தல், மன்னிப்புக் கோருதல், பரிகாரம் செய்ய முனைதல், திரும்ப அதே தவறைச் செய்யாதிருத்தல் இப்படிப் படிப்படியாக உள்ளொளியைக் காண முயலும் ஒரு பிரார்த்தனையை அனேகமாக, உயிர்ப்புள்ள எல்லா சமய நம்பிக்கைகளுமே ஏதோ ஒரு விதத்தில் சொல்லிக் கொடுத்திருக்கின்றன. சொல்லிய சொல்லின் பொருள் உணர்ந்து செய்யாமல், வெறும் சடங்குகள் என்று மட்டுமே ஆகிவிடும் போது தான் எல்லாவிதமான குழப்பங்களும், பிரச்சினைகளின் தோற்றுவாயாகவும் மாறி விடுகின்றன.

முன்னமே இட்டிருந்த அந்தப் பதிவு, யூதர்களின் யோம் கிப்பூர் என்ற day of atonement தவறுகளை உணர்தல், பரிகாரம் தேடுதலைப் பற்றியது. பெயரில் மட்டுமே அது day of atonement, மற்றபடி அது ஒரு விடுமுறைநாளாக, மக்கள் கூடிக் களிக்கிற அல்லது கழிக்கிற நாளாகவே மட்டும் இன்றைக்கு இருக்கிறது.

அதே மாதிரி, நம் பக்கத்தில் அந்தணர்கள் எல்லோரும் கூடி ஆவணி அவிட்டம் என்ற சடங்கைச் செய்வது தெரிந்தது தான். பூணூல் அணிந்து கொள்வதற்கு முன்னால், காமோ கார்ஷீத் மந்த்ர ஜபம் செய்வார்கள்.

'காமோ கார்ஷீத், மன்யுர கார்ஷீத் நமோ நம:"

"ஆசை என்னை இந்தத் தவறைச் செய்யத் தூண்டியது, குரோதம் என்னை இந்தத் தவறைச் செய்யத் தூண்டியது" என்ற பொருளில் செய்யப் படும் சடங்கு அது. சொல்வதன் பொருளை உணர்ந்து உண்மையிலேயே, ஆசை என்னென்ன தவற்றையெல்லாம் செய்யத் தூண்டியது, குரோதம் என்னென்ன தவற்றையெல்லாம் செய்யத் தூண்டியது என்பதைக் கவனிக்க ஆரம்பித்தால், அதனுடைய பலனே தனித்தவொரு பேரனுபவமாகத்தான் இருக்கும்!

வெறுமனே, புரோகிதர் ஒரு நூத்தெட்டு, அல்லது ஆயிரத்தெட்டு ஜபம் பண்ணுங்கோ என்று சொன்னவுடன் கொஞ்சநேரம் கண்ணை மூடிக் கொண்டு ஜபம் என்ற பெயரில் வேறேதோ செய்து கொண்டிருந்தால், பிரம்ம தேஜஸ் தெரியுமா என்ன?

"கடவுள் தன சாயலில் மனிதனைப் படைத்தார்" என்கிறது, விவிலியம். 

நாத்திகனோ,"மனிதன் தன் சாயலில் கடவுளைப் படைத்துக் கொண்டான்" என்கிறார். கொஞ்சம், யோசித்துப் பார்த்தால், நாத்திகருடைய கூற்றில் உண்மை இருப்பது விளங்கும்.

கொஞ்சம் வேடிக்கையாகச் சொல்வார்கள், "கடவுளுடைய முகத்தை நேருக்கு நேர் பார்க்கும் வாய்ப்புக் கிடைத்தால், நீ அதிர்ச்சி அடைவாய். எனென்றால், அது உனக்கு ரொம்பவுமே பரிச்சயமானதாகத் தான் இருக்கும்." 

உண்மைதான்! தன் முகத்தையே பார்க்கும் தேடலின் முடிவு, அதிர்ச்சி அளிக்காமல் வேறென்ன செய்யும்?!

ஒரு மனிதனுக்கு, மனித வடிவத்தில் கடவுளைப் பார்ப்பது தான் கொஞ்சம் ஸௌகரியமாக இருந்திருக்கிறது.. ஆதி காலத்தில், தான் கண்டு பயந்த எல்லா வடிவங்களையுமே, மனிதன் கடவுளாக வணங்கியிருக்கிறான் என்பது கூடுதல் சுவாரசியம். பாம்பு, பல்லி, தேள், எலி இப்படி இந்த பயமுறுத்தும் தெய்வங்கள் பட்டியல் கொஞ்சம் பெரிது. பயம் தெளிந்த பிறகு, வழிபடத் தொடங்கியதெல்லாம், தன் சாயலில் என்பது வரை, நாத்திகர் கூற்றில் உண்மை இருக்கிறது.

ஒரு மனிதன்,தன் சாயலில் கடவுளைக் கண்ட மாதிரி, மற்ற உயிர் இனங்களுமே, தங்களுடைய சாயலில் தான் கடவுளை, அல்லது தங்களை ரட்சிக்கும், வழி நடத்தும் தலைவர்களைக் கண்டு கொண்டிருக்க முடியும் என்பதும் எளிதில் ஊகிக்கவும், புரிந்து கொள்ளவும் முடிகிற உண்மைதான்.

ஆகக் கடவுள், என்பதை நாம் எப்படிப் புரிந்து கொள்கிறோம் என்பது, [நாம் கடந்து வந்த] பரிணாம நிலையின் கடந்த படி, தற்போதைய நிலை இவற்றைப் பொறுத்தே அமைகிறது. 

இப்படிச் சொல்லும் போதே, எந்த ஒரு இரு நபர்களுக்கும், இந்தப் புரிதல், ஒரே மாதிரி இருப்பதில்லை, இருக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லை, என்பதும் சொல்லாமலேயே விளங்கும். இந்த விஷயத்தை ஸ்ரீ அரவிந்தரும், ஸ்ரீ அரவிந்த அன்னையும் எப்படி விளக்குகிறார்கள் என்பதைக் கொஞ்சம் பார்ப்போம்.

"The mind's door of entry to the conception of him [the Divine] must necessarily vary according to the past evolution and the present nature. .. "

SRI AUROBINDO, 
 

‘The Synthesis of Yoga ‘

இதைப் பற்றி ஸ்ரீ அரவிந்த அன்னை இன்னும் கொஞ்சம் விளக்கமாகச் சொல்வதையும் கொஞ்சம் பார்ப்போமா?

“That is, the evolution in former lives and the present nature, that is, the nature of the present body, determine one's approach to the Divine.

We can take a very. ...over-simple example. If one is born in any particular religion, quite naturally the first effort to approach the Divine will be within that religion; or else if in former lives one has passed through a certain number of experiences which determined the necessity of another kind of experiences, quite naturally one will follow the path which leads to those experiences.

You see, the life of the psychic being is made up of successive experiences in successive physical existences. So, it may be put a little childishly or romantically: you have a psychic which for some reason or other has incarnated so as to be able to have all the experiences which royalty gives -for instance, supreme power.  

After it has had its experience, has had what it wanted, it can, before leaving the body, decide that in the next life it will take birth in obscure conditions, because it needs to have experiences which can be had in a modest condition, and with the freedom one feels when he has no responsibilities, you see, responsibilities like those the heads of states have, for instance.

So quite naturally, in its next life it will be born in certain conditions which fulfil its need. And it is in accordance with this experience that it will approach the Divine.

Then, in addition, it is the product of the union of two physical natures, you know, and sometimes of two vital natures. The result of this is more or less a kind of mixture of these natures; but it brings about a tendency, what is called a character. Well, this character will make it fit for a certain field, a certain category of experiences. So with what has been determined, decided in former lives or in a former life, and then the environment in which it is born -that is, the conditions in which its present body has been formed -its approach to and search for the Divine will be in accordance with a definite line which is its own, and which, naturally, is not at all the same as that of its neighbour or any other being.

I said a while ago: 

 

Each individual is a special manifestation in the universe, therefore his true path must be an absolutely unique path. There are similarities, there are resemblances, there are categories, families, churches, ideals also, that is, a certain collective way of approaching the Divine, which creates a kind of church, not materialised but in a more subtle world -there are all these things -but for the details of the path, the details of yoga, it will be different according to each individual, necessarily, and conditioned physically by his present bodily structure, and vitally, mentally and psychically, of course, by former lives.”

The Mother

கொஞ்சம் கூர்ந்து கவனித்துப் பார்த்தால், புரியும்.

ஒருவன் தன்னுடைய விதியைத் தானே முடிவு செய்து கொள்கிறான்.

எங்கேயோ ஒரு எமதர்மன், அவனுடைய கணக்குப் பிள்ளை சித்திர குப்தன் எழுதி வைத்திருக்கிற பாவ புண்ணியக் கணக்கை கூட்டிக் கழித்து, எண்ணெய்க் கொப்பரையா, சுவர்க்க அனுபவமா என்றெல்லாம் முடிவு செய்வதில்லை. ஆத்மா, ஒரு சரீரத்தை விடும் போதே, அடுத்து என்ன அனுபவத்திற்கு தயாராக வேண்டும் என்பதை தானே முடிவெடுத்து, அதற்கேற்பப் பிறவி எடுக்கிறது. இறைவனது சித்தமே அங்கே வழி நடத்தும் ஒளியாக இருக்கிறது.

விதி என்பதும் ஸ்வாதந்தர்யம் என்றும் சொல்லப்படுவதெல்லாம் [Fate and Free Will] ஒரு அனுமானமே என்றாகிறதில்லையா?  

கொஞ்சம் இன்றைய சிந்தனைக்கு, இதை எடுத்துக் கொள்வோமே!