படித்ததும் பிடித்ததும் --ஆன்மீகம்4டம்ப்மீஸ்!

அலிப்பூர் சதி வழக்கில் இருந்து விடுவிக்கப்பட்டபிறகு, ஸ்ரீ அரவிந்தர் 1909, மே மாதம் 30 ஆம் தேதி, உத்தர்பாரா என்ற இடத்தில் உரை நிகழ்த்தினார். உத்தர்பாரா உரை என்று பின்னாட்களில், புகழ் பெற்ற இந்த உரையில், தான் செய்ய வேண்டிய இரண்டு பணிகள் என்ன என்பதில் இறைவன் திருவுள்ளக் குறிப்பைப் பெற்றதைக் குறித்து விளக்கமாகச் சொல்கிறார். உத்தர்பாரா உரை நிகழ்ந்து ஒரு நூற்றாண்டு முடியும் தருணம் இன்று, மே 30 ஆம் நாள்! ஸ்ரீ அன்னை, ஸ்ரீ அரவிந்தர் இருவரையும் வணங்கி, இந்தத் தருணம், ஸ்ரீ அரவிந்த யோகத்தில் பங்கு பெறும் புண்ணியம் அருள வேண்டுமென இறைஞ்சுவோம்!




படித்ததும் பிடித்ததும் என்று முந்தைய பதிவிற்குத் தலைப்பிட்டிருந்தேன்.
அளியன், அறியாமையில் எழுதிய வார்த்தைகளாகவே ஸ்ரீ அரவிந்த அன்னையின் இந்த அமுத மொழிகளைப் படித்த பிறகு, என்னை வெட்கம் கொள்ளச் செய்தது.

ஸ்ரீ அரவிந்த அன்னை சொல்வதைப் பார்ப்போம்:

"We read, we try to understand, we explain, we try to know.
But a minute of true experience teaches us more than millions of words and hundreds of explanations.
So the first question is: "How to have the experience?"

To go within yourself, that is the first step.
And then, once you have succeeded in going within yourself deeply
enough to feel the reality of that which is within, to widen yourself progressively, systematically, to become as vast as the universe and lose the sense of limitation.
These are the first two preparatory movements.

And these two things must be done in the greatest possible calm, peace
and tranquility. This peace, this tranquility brings about silence
in the mind and stillness in the vital.

This effort, this attempt must be renewed very regularly,
persistently. And after a certain lapse of time, which may be longer
or shorter, you begin to perceive a reality that is different from the
reality perceived in the ordinary, external consciousness.

Naturally, by the action of Grace, the veil may suddenly be rent from
within, and at once you can enter the true truth; but even when that
happens, in order to obtain the full value and full effect of the experience,
you must maintain yourself in a state of inner receptivity,
and to do that, it is indispensable for you to go within each day.

The Mother
[CWMCE, 10:19-20]

சென்ற பதிவின் இறுதியில் ஸ்ரீ அரவிந்தர் ஆன்மீக அனுபவத்தைப் பெறுவது எப்படி என்பதைச் சொல்லி இருந்ததைக் கண்டோம். இங்கே ஸ்ரீ அரவிந்த அன்னை, அதையே இன்னமும் கொஞ்சம் எளிமையாகச் சொல்லியிருக்கிறார்.

பல நூறு புத்தகங்களைப் படிப்பதை விட, பல்லாயிர மணி நேரச் சொற்பொழிவுகளைக் கேட்பதை விட, ஒரே ஒரு அனுபவம், அது எவ்வளவு சிறியதாக இருந்த போதிலும் கூட, உண்மையை உள்ளது உள்ளபடி புரிய வைத்து விடும்.

தீ சுடும் என்பதை ஆயிரம் பக்கங்களில் எழுத முடியும். பலமணி நேரம் அது எப்படி என்பதை விளக்கிப் பேசிக்கொண்டே இருக்க முடியும். ஆனாலும், அத்தனையும், ஒரு அனுமானமாகவே நின்றுவிடும். நேரடியாகவே தீக்குள் விரலை வைத்தால், இத்தனை பாடு படாமலேயே, இவ்வளவு வியாக்கியானங்கள் இல்லாமலேயே, எவருடைய துணையும் இல்லாமலேயே, சுடுதல் என்றால் என்ன என்கிற ஞானம் கிடைத்து விடுகிறது, இல்லையா!

ஞானம் என்பது அனுபவம் பழுத்து வருவது, அதுவாகவே ஆகி விடுவது. உரை, மனம் கடந்து நிற்பது,சாட்சியே தேவைப் படாதது, என்றும் உள்ளது.

இதை அறிவதற்கு, நமக்குள்ளேயே உள்ளொளியைக் காணும் திறம் வேண்டும். வெளியே தேடிப் பயனில்லை. இன்றைய அறிவியல் பரிசோதனைக்கூடங்களில் உண்மையை, உள்ளது உள்ளபடி அறிய முடியாது. தனக்குத் தெரிந்தது தான் முழு உலகம் என்று எப்படி ஒரு கிணற்றுத் தவளை வாதிடுமோ, அதே மாதிரி, தனக்குத் தோன்றிய விதத்தில் காண முடியவில்லை, அதனால், இறைவன் என்பவன் இல்லவே இல்லை என்று கூச்சல் போட்டுக் கொண்டே இருக்க வேண்டியது தான்.

ஒன்றும் தெரியாத நிலையில் இருப்பவர்கள் கூடப் புரிந்து கொள்கிற மாதிரி, computer for dummies தலைப்பில் சீரியலாகப் புத்தகங்கள் வந்து கொண்டிருக்கிற மாதிரி, புரிந்து கொள்ளக் கொஞ்சம் கடினமான அத்வைதக் கருத்துக்களை anmikam4dumbme என்ற தலைப்பில் டாக்டர் திருமூர்த்தி வாசுதேவன் எளிய தமிழில் தொடர்ந்து தனது வலைப்பூவில் வெளியிட்டு வருகிறார். எவ்வளவு எளிமையாக எழுதினாலும், வெறும் வாசிப்பு மட்டுமே புரிதலுக்கு உதவாது என்பதை, பின்னூட்டங்களில் வந்த கருத்துக்கள், கேள்விகளில் இருந்து தெரிந்து கொள்ள முடிந்தது. இப்போது மறுபடியும் ஸ்ரீ அரவிந்த அன்னையின் வார்த்தைகளை நினைவு படுத்திக் கொள்வோம்:

"We read, we try to understand, we explain, we try to know.

But a minute of true experience teaches us more than millions of words and
hundreds of explanations.

So the first question is: "How to have the experience?"


படித்ததும் பிடித்ததும் தலைப்பிற்குப் பொருத்தமான இந்த வலைப்பூவை இன்றைக்கு அறிமுகம் செய்து கொள்வோம். இதில் சொல்லப் பட்டிருக்கும் சில விஷயங்களை, விவாதிப்பதற்கு, இது ஒரு முன்னூட்டம். அங்கே நான் எழுப்பியிருந்த கேள்வி இது.

//த்வைதி, அத்வைதி, விசிஷ்டாத்வைதி மூணு தரப்புமே ஒத்துக்கற, வ்யாஸ பகவானுடைய கதையிலேயே ஒரு திருஷ்டாந்தம் இருக்கே அண்ணா!

வ்யாசருடைய மகன் சுகர். சுகருக்கு, பிரம்மத்தைப் பத்தி உபதேசம் பண்ணினாராம் வியாசர். கேட்ட விஷயத்தைக் கற்பூரம் மாதிரி கப்புன்னு புடிச்சிண்டாராம் சுகர். ப்ரம்மத்தொடேயே ஒன்றினாராம், மகனைக் காணாமல், வியாசர், சுகா, எங்கே இருக்கேன்னு தேடித் தவிச்சப்ப, மரம், செடி, கொடி, ஊர்வன, பறப்பன, எல்லாமே "தந்தையே, நான் இங்கே தான் இருக்கேன்"னு பதில் சொல்லித்தாம்.

இந்தக் கதையை வச்சுப் பாத்தா, இரண்டறக் கலத்தல் என்பது திரும்பி வராத நிலைன்னு சொல்ல முடியலை.

இதே மாதிரி, ஒரு சமயம் ஒரு குளத்துப் பக்கம் வியாசர் நடந்து போகும் போது, குளிச்சிண்டிருந்த பெண்கள் எல்லாம் தலைப்பை மூடி மறைச்சு நின்னாளாம்; அதே நேரம் சுகப் பிரம்மம் அங்கே வந்த போது அதே பெண்கள் எல்லாம் இயல்பா இருந்தாளாம்.

இந்த கதையில் உணரப்படுவது, பிரம்ம நிலை என்பது விகற்பமற்ற நிலை தானே தவிர, அதைத் தவிர வேறெதுவும் இல்லாத நிலைன்னு சொல்ல முடியலையே!

அங்கே இங்கேன்னு சுத்தித் திரிஞ்ச நாட்களில், ஒரு அனுபவம் -அதில் தெரிஞ்சிண்டது என்னன்னா, ஜகத் சிருஷ்டி இந்த விளையாட்டிலே, தனியா ஒருத்தர் மட்டுமே அனுபவதீதம் பெற முடியாது, எல்லோருக்கும் அது கிடைக்கிற வரைக்கும், ஜீவன் முக்தரானாலும், இங்கே திரும்பி வந்து சில வேலைகளைச் செய்து தானாக வேண்டியிருக்கும். மற்றவர்களைக் கரை சேர்க்கும் பணியை, இவர்கள் செய்து வர, திரும்பிவருகிறார்கள் அப்படிங்கிற மாதிரி. சுவாமி விவேகானந்தர், புத்தர் இந்த இரண்டு பேர் சரித்திரத்தையும் படிச்சுப் பாக்கும் போதே, தனிப்பட தங்களுக்கு மட்டும் மோக்ஷம் என்பதை வேண்டாம் என்று ஒதுக்கித் தள்ளின கதையும் தெரிய வருமே!

அதே மாதிரி, முழுக்க முழுக்க த்வைதம், அத்வைதம், விசிஷ்டாத்வைதம்னு கலப்பில்லாத அனுபவமே கிடையாதுன்னும் தோன்றுகிறதே? அத்வைத சித்தாந்தத்தை ஸ்தாபித்த ஆதி சங்கரர் கூட, அத்வைதம் ஒன்றில் மட்டுமே, முழு நம்பிக்கையோடு இருந்த மாதிரி தெரியவில்லையே?

ஒண்ணிலே, மத்த ஒண்ணும், இரண்டும் ஏதோ ஒரு நிலையில் கலந்திருப்பதைப் பெரியவர்கள், பல இடங்களிலே சொல்லிவைத்திருக்கிறார்களே, அண்ணா!

என்ன சொல்கிறீர்கள்?//
http://anmikam4dumbme.blogspot.com/2009/05/blog-post_12.html

பின்னூட்டங்களை பட்டிமன்றம் போல ஆக்கிப் பதிவு எழுதிபவரின் கவனத்தைச் சிதற அடிக்க வேண்டாமே என்பதால், விவாதத்தை நான் அங்கே தொடரவில்லை. ஆனாலும், கேள்விகள் அப்படியே இருக்கின்றன அல்லவா, அதற்கு சமாதானம் தேடுகிற முயற்சியை, எந்த ஒரு சிந்தனைக்கும், தத்துவத்திற்கும் பல முகம் உண்டு என்பதை அறிந்து கொண்ட விதத்தை இங்கே எழுத உத்தேசம். சின்னப் பதிவு, சின்னூண்டு பதிவு எல்லாம் இல்லை!

தொடர்ந்து பேசுவோம்!

படித்ததும் பிடித்ததும்!

சமீப காலமாகத் தமிழ் வலைப் பதிவுகளில் தேடும் போது சில நல்ல பதிவுகளை, உள்ளடக்கங்களைப் படிக்க நிறைய வாய்ப்புக்கள் கிடைக்கிறது!

தமிழ்ப் பதிவுகள் என்றாலே 'மொக்கை போடுவது' 'பதிவர்கள் கூடிக் கும்மியடிப்பது', 'சல்லியடிப்பது' 'சாதியைக் குறிப்பிட்டுக் கும்முவது', இன்னபிற இணையக் கலாசாரத்தைக் கண்டு மிரண்டு ஒதுங்கியே இருந்த எனக்கு, ஒரு மாறுதலாக, ஆழ்வார்களது பாசுரங்களைப் புதியதொரு கோணத்திலிருந்து அணுக வேண்டுமென்ற ஆர்வத்தோடு இடப்பட்ட பதிவுகள் மகிழ்ச்சியை அளித்தன. ஆன்மீகத்தை எழுதுகிறவர்கள், வெறும் கதை சொல்லிகளாகவும், அல்லது பிரவசனம் செய்பவர்களாகவும் நின்றுவிடாமல், அதையும் தாண்டி ஒரு புதிய சிந்தனையோட்டத்தின் துவக்கமாக இந்தப் பதிவுகளைப் பார்க்க முடிவது மிகவும் சந்தோஷமான அனுபவம்.


கொரியாவில் இருந்து கொண்டு. ஆழ்வார்கள் அருளிய தமிழை அனுபவித்துக்கொண்டு பதிவுகள் எழுதிக் கொண்டிருக்கிறார், முனைவர் நா. கண்ணன் . ஒரு புதிய கோணத்தில், இன்றைய சூழலுக்குப் பொருத்தமாக, ஆழ்வார்கள் அருளிச் செயல்களை விளக்க வேண்டும், புரிந்துகொள்ள வேண்டும் என்ற எண்ணத்தோடு எழுதப் பட்டிருப்பதால், இந்தப் பக்கஙகளில் இருக்கும் அத்தனை பதிவுகளுமே என் கவனத்தை ஈர்த்த பதிவுகள், அனுபவித்துப் படித்த பதிவுகள்.

இன்னொருபுறம், தமிழில் அறிவியலைப் பற்றி அறிமுகம் செய்கிற மாதிரி ஒரு வலைப்பதிவு,இணையத்தில் தமிழ் வெறும் உணர்ச்சிக் கொந்தளிப்பு என்பதோடு நின்று விடாமல், அதையும் தாண்டி வளர்ந்திருப்பதில் இரட்டிப்புச் சந்தோஷம்.தமிழ் என்றாலே பழங்கதை பேசுவது, இனத்தின் பெயரால் பிறரை இழிவு படுத்துவதே தமிழனின் தனித்தவொரு அடையாளம் என்று கங்கணம் கட்டிக் கொண்டது போல அல்லாமல், தமிழில் அறிவியலையும் பேசலாம், ஆழ்வார்கள், நாயன்மார்கள், சங்கத்தமிழ் என்று நம்முடைய தொன்மையையும் பேசலாம் என்பது போல இப்படி நிறைவான விஷயங்களைப் பார்க்க முடிகிறது என்பதே பெருத்த சந்தோஷம்.


விஞ்ஞானத்தை வளர்க்கப்போறோங்க என்ற முகப்புடன், இந்த வலைப்பதிவு பலருடைய கூட்டு முயற்சி.

அறிவியலை எளிய தமிழில் சொல்ல முன்வந்திருக்கும் குழுவினருக்கு பாராட்டுக்களும், வாழ்த்துக்களும்.கூடி வாழ்ந்தால் கோடி நன்மை என்பது போல பலருடைய கூட்டு முயற்சியில் வெளிவரும் இந்த முயற்சியும் தழைத்து வளர வேண்டும்!

இதைத் தொடர்ந்து, திரு அரவிந்தன் நீலகண்டன் அவர்களும் ஒரு வலைப் பதிவைத் தொடங்கினார்.உயிர் என்ற தலைப்பில் இதுவரை ஆறு பதிவுகள் வந்திருக்கின்றன.


"சென்றிடுவீர் எட்டுத் திக்கும் கலைச்செல்வம் யாவும் கொணர்ந்திங்கு சேர்ப்பீர்"
என்று பாரதி தமிழ் வளர, புத்துயிர் பெறப் பாடிய வரிகளை நினைத்துக் கொண்டே இந்தப் பதிவுகளைக் குறித்து என்னுடைய கருத்தையும்பதிவு செய்ய ஒரு ஆசை எழுந்தது.

அதென்னவோ அறிவியல் பதிவுகள் என்றாலே, இறைமறுப்பு என்பது அதன் தவிர்க்க முடியாத அங்கமாக இருக்க வேண்டும் என்கிற மாதிரி ஒரு கட்டாயம் இருக்கிறது போல.

விஞ்ஞானத்தை வளர்க்கப் போறோங்கன்னு சொல்லிக் கொண்டே வேறு என்னென்னவும் இருக்கிறது என்பதை ஒருபதிவின் பின்னூட்டங்களைப் பார்த்தபோது கொஞ்சம் சங்கடமாகவும் இருந்தது.

முனைவர் நா.கண்ணனின் பதிவில் "பரிணாமம் உண்மையா" என்ற ஒரு இடுகையைச் சுட்டியிருந்தார் ஒருவர். அதற்கடுத்தவர் பின்னூட்டம் இப்படியிருந்தது:

"read science-less s*** in above link and read also this: Why People Believe Invisible Agents Control the World - A Skeptic’s take on souls, spirits, ghosts, gods, demons, angels, aliens and other invisible powers that be." science-less s*** இந்த மூன்று நட்சத்திரங்கள் சுட்டும் எழுத்துக்கள் விமரிசனம் எழுதியவர் மனநிலை எப்படி என்பதைச் சுட்டிக் காட்டியதாகவே எனக்குப் பட்டது. Shit! என்ன ஒரு வார்த்தைப் பிரயோகம்?

அறிவியலை இப்படியெல்லாம் வளர்க்க முடியாது என்பதை யாராவது இப்படிப் பின்னூட்டம் இடுபவர்களுக்கு் புரியும்படி சொன்னால் தேவலை!

டார்வின் கோட்பாடுகள். கடவுள் இந்த உலகை ஆறு நாட்களில் படைத்து முடித்து ஏழாவது நாள் ஓய்வெடுத்துக் கொண்டார் என்பதை Genesis சொல்வதை அசைத்துப் பார்த்ததென்னவோ உண்மை.

ஒரு புதிய கண்ணோட்டம் பிறந்திருக்கிறதே என்று சந்தோஷப் படும் போது இப்படிக் கண்ணில் விழுந்து உறுத்தும் வார்த்தைப் பிரயோகத்தைத் தவிர்த்திருந்தால் எவ்வளவு நன்றாயிருந்திருக்கும்!

இந்த சிந்தனைகளோடு இணையத்தில் உலவிக் கொண்டிருந்தபோது, யானையின் இறக்கைகள் என்ற தலைப்பில், நமக்கெல்லாம் தெரிந்த கதைதான், குருடர்கள் நான்கு பேர், ஒரு யானையைத் தடவிப் பார்த்து, அதை முழுமையாக அறிந்துவிட்டதாக சொல்வார்களே அதே கதைதான், ஆனால் மின்னிசொட்டா பல்களைக் கழகத்தில், தாவர இயல் இணைப் பேராசிரியராகப் பணியாற்றும் திரு P Z மெயெர்ஸ் எழுதியிருக்கும் இந்தப் பதிவு கண்ணில் பட்டது.

நமக்குத் தெரிந்த கதையில், நான்கு குருடர்கள், யானையைத் தடவிப் பார்த்து, யானை இப்படித்தான் இருக்கும், இல்லை இல்லை இப்படித்தான் என்று தங்களுக்குள்ளேயே விவாதித்துக் கொண்டிருப்பார்கள் இல்லையா?

இங்கே,மெயெர்ஸ் கதையில், நான்கு ஆராய்ச்சியாளர்கள், யானைக்குச் சிறகுகள் இருக்கிறது என்று ஒருத்தர் சொல்ல, கதையை தன்னுடைய கருத்தோட்டத்திற்கு இசையச் சொல்லியிருக்கும் அழகுக்காகவே இதை ஒருதரம் படிக்கலாம்.

இந்தப் பதினைந்து நாட்களில் 1203 பின்னூட்டங்கள், விவாதம் இன்னமும் முற்றுப் பெறவில்லை ஆனாலும் சுவாரசியம் கொஞ்சம் கூடக் குறையவில்லை.

நேரமிருந்தால் படித்துப் பாருங்கள்!
இதெல்லாம் எதற்கு, இருக்கும் நேரத்தைப் பயனுள்ளதாக எதையாவது சிந்திக்கலாம் என்பவர்களுக்காக:
"You have asked what is the discipline to be followed in order to convert the mental seeking into a living spiritual experience. The first necessity is the practice of concentration of your consciousness within yourself. The ordinary human mind has an activity on the surface which veils the real Self. But there is another, a hidden consciousness within behind the surface one in which we can become aware of the real Self and of a larger deeper truth of nature, can realise the Self and liberate and transform the nature. To quiet the surface mind and begin to live within is the object of this concentration. Of this true consciousness other than the superficial there are two main centres, one in the heart (not the physical heart, but the cardiac centre in the middle of the chest), one in the head. The concentration in the heart opens within and by following this inward opening and going deep one becomes aware of the soul or psychic being, the divine element in the individual. This being unveiled begins to come forward, to govern the nature, to turn it and all its movements towards the Truth, towards the Divine, and to call down into it all that is above. It brings the consciousness of the Presence, the dedication of the being to the Highest and invites the descent into our nature of a greater Force and Consciousness which is waiting above us. To concentrate in the heart centre with the offering of oneself to the Divine and the aspiration for this inward opening and for the Presence in the heart is the first way and, if it can be done, the natural beginning; for its result once obtained makes the spiritual path far more easy and safe than if one begins the other way.

That other way is the concentration in the head, in the mental centre. This, if it brings about the silence of the surface mind, opens up an inner, larger, deeper mind within which is more capable of receiving spiritual experience and spiritual knowledge. But once concentrated here one must open the silent mental consciousness upward to all that is above mind. After a time one feels the consciousness rising upward and in the end it rises beyond the lid which has so long kept it tied in the body and finds a centre above the head where it is liberated into the Infinite. There it begins to come into contact with the universal Self, the Divine Peace, Light, Power, Knowledge, Bliss, to enter into that and become that, to feel the descent of these things into the nature. To concentrate in the head with the aspiration for quietude in the mind and the realisation of the Self and Divine above is the second way of concentration. It is important, however, to remember that the concentration of the consciousness in the head is only a preparation for its rising to the centre above; otherwise, one may get shut up in one's own mind and its experiences or at best attain only to a reflection of the Truth above instead of rising into the spiritual transcendence to live there. For some the mental concentration is easier, for some the concentration in the heart centre; some are capable of doing both alternately - but to begin with the heart centre, if one can do it, is the more desirable.

The other side of discipline is with regard to the activities of the nature, of the mind, of the life-self or vital, of the physical being. Here the principle is to accord the nature with the inner realisation so that one may not be divided into two discordant parts. There are here several disciplines or processes possible. One is to offer all the activities to the Divine and call for the inner guidance and the taking up of one's nature by a Higher Power. If there is the inward soul-opening, if the psychic being comes forward, then there is no great difficulty - there comes with it a psychic discrimination, a constant intimation, finally a governance which discloses and quietly and patiently removes all imperfections, brings the right mental and vital movements and reshapes the physical consciousness also. Another method is to stand back detached from the movements of the mind, life, physical being, to regard their activities as only a habitual formation of general Nature in the individual imposed on us by past workings, not as any part of our real being; in proportion as one succeeds in this, becomes detached, sees mind and its activities as not oneself, life and its activities as not oneself, the body and its activities as not oneself, one becomes aware of an inner Being within us - inner mental, inner vital, inner physical - silent, calm, unbound, unattached which reflects the true Self above and can be its direct representative; from this inner silent Being proceeds a rejection of all that is to be rejected, an acceptance only of what can be kept and transformed, an inmost Will to perfection or a call to the Divine Power to do at each step what is necessary for the change of the Nature. It can also open mind, life and body to the inmost psychic entity and its guiding influence or its direct guidance. In most cases these two methods emerge and work together and finally fuse into one. But one can begin with either, the one that one feels most natural and easy to follow.

Finally, in all difficulties where personal effort is hampered, the help of the Teacher can intervene and bring about what is needed for the realisation or for the immediate step that is necessary.

- Sri Aurobindo
[SABCL, 23:517-19]

மேலே, ஸ்ரீ அரவிந்தர் சொல்லியிருப்பதைக் கொஞ்சம் கவனமாகப் புரிந்துகொண்டோமேயானால், அகப் பயணத்திற்குத் தேவைப் படுகிற கருவிகள் என்னவென்பதும், அதை தற்கால அறிவியலாளர்களால் பரிசோதனைக் கூடத்தில் நிறுவ முடியாதென்பதும் விளங்கும்.

நிறைய விஷயங்களுக்கு தற்கால அறிவியல் காரணத்தைக் கண்டுபிடிக்க முடிவதில்லை.காரணனைக் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை என்பதாலேயே காரணன் ஒருவன் இருக்கிறான் என்பதையே மறுப்பது உண்மையான அறிவியல் அல்ல!

'ஆசைகள் தான் துயரத்திற்குக் காரணம்' என்பதை ஆன்மிகம் அழகாக, தர்க்கித்துக் கொண்டே இருக்கும் மனத்திற்கு மட்டும் அல்ல, இதயத்திற்கும் புரிகிற மாதிரி சொல்லி வைத்திருக்கிறது. அறிவியலோ, இன்னமும் ஆசைகள் என்றால் என்ன, அவை எழுமிடம் என்ன அவை எப்படித் துயரத்தின் தோற்றுவாயாக இருக்கின்றன என்பதைக் கண்டுபிடித்து விட்டதா? சோதனைச் சாலைகளில் நிறுவப்பட்ட முடிவுகளைச் சொல்லி விட்டதா?

கேள்விகள் நிறைய இருக்கின்றன!



படத்தின் மீது க்ளிக் செய்து வாசகங்களைத் தெளிவாகப் படிக்கலாம்!

மனமே மனமே நீ யாரோ? உள்ளதை உண்மையைச் சொல்வாயோ? பகுதி-3

சில நாட்களுக்கு முன்னால், ஒரு வலைக் குழுமத்தில், கர்மா, விதி, Free Will எனப் படும் ஜீவனின் ஸ்வாதந்தர்யம் இவை பற்றிய விவாதத்தில் பங்கு கொண்ட அனுபவம் கிடைத்தது. ஒன்றைக் கவனித்தேன், பங்கு கொண்ட எவரும் தன்னுடைய வாழ்க்கையின் அனுபவத்தில் இருந்து இவைகளைப் பற்றிச் சிந்தனை செய்யவே இல்லை.

"Cause & effect தான் முடிவு அப்படீன்னா free will எதுக்கு?

உலகமே லீலை ன்னுதான் சொல்றோம் ஏன்னா உலகம் எதுக்கு படைக்கப்பட்டது என்ற
கேள்விக்கு எந்த காஸும் கிடையாதுதான் பதில்

ப்ராப்தம் தான் வாழ்க்கைன்னா முதல்ல எப்படி இருந்துச்சி? ப்ராப்தமே ஆரம்பிக்காத
நிலை உண்டா?

கண்ணன் கீதையில சொல்ற கர்மம், அகர்மம், விகர்மம் எல்லாம் பொய்யா? "
இப்படி எழுந்த கேள்விக்கு,

"அநாதி - அவித்யைக்கு மூலம் கிடையாது - கஹநா கர்மணோ கதி:
இவையே வேதாந்தம் தரும் உண்மைகள்;

எல்லாம் தெரிந்து விட்டால் இத்தனை துயரம் ஏன் ?

எந்தப் புள்ளியில் ஜீவன் ஸம்ஸாரத்தில் மாட்டிக்கொள்கிறான் ?
சிக்கல்களின் ஆரம்பப்புள்ளி எங்கே? இவற்றுக்குக் கடைசியில்தான் -
விடுபடும் நிலையில்தான் விடை கிடைக்கும்.

அதுவரை ‘பித்யதே ஹ்ருதய க்ரந்தி: .......... தஸ்மிந் த்ருஷ்டே பராவரே’
என்னும் சுலோகத்தை மேற்கோள் காட்டி உபதேசம் செய்து கொண்டிருக்க
வேண்டியதுதான். நம்பிக் கேட்போர் கேட்கலாம். " என்று ஒரு பதில்.

எதை ஆதாரமாகக் கொண்டு, அங்கே நம்பிக்கை இருந்தது? எதை நம்பிக் கேட்பது?

அங்கேயே, சிந்தனை என்பது வெறும் வாசிப்பு அனுபவமாகவே குறுகி நின்றது வெளிப்பட்டது. "பல ஏன்'களுக்கு விடை கிடையாது. கர்மச் சிக்கல் பிடிபடாது;
இன்றும் கொடியவர்கள் கவலையின்றி வாழ்வதைப் பார்க்கிறோம்" என்றார் ஒருவர்.
கேள்விக்கணைகளைத் தொடுத்துக் கொண்டிருந்த இன்னொருவரோ Free Will அப்புறம் எதற்கு என்று தொடர்ந்து கேட்டுக் கொண்டிருந்தார்.

**முக்திக்கு முன்னர் – மலபரிபாகம் பெற்றநிலையில்தான்
‘ஸர்வ சம்சயா: சித்யந்தே ’ எல்லா ஐயப்பாடுகளுக்கும் தெளிவு கிடைக்கிறது
என்று தேறுகிறது. எல்லா சந்தேகத்துக்கும் முடிவில்தான் விடை. வெளிப்படையான நிகழ்வுகள், அவற்றை ஒட்டிய அனுமானம், தர்க்கம் போன்றவற்றால் உண்மை புலப்பட
வழியில்லை.**

என்று xxxx சார் சொன்ன மாதிரி இல்லை, இங்கேயே, இப்போதே கூட விடை கிடைத்து
விடலாம்! அது நாம் எவ்வளவு நம்பிக்கையோடும், ஆர்வத்தோடும் தேடுகிறோம்
என்பதைப் பொறுத்தது மட்டுமே. "

இது அங்கே நான் அவருக்குச் சொன்ன பதில். விவாதம் அதற்கு மேல் தொடரவில்லை, அந்த விஷயத்தில் ஒரு தெளிவான புரிதல் அங்கே எவருக்குமே வேண்டி இருக்கவில்லை. ஒரு கிளையில் இருந்து இன்னொன்றிற்குத் தாவுகிற மாதிரி, ஒரு விவாதம், அதில் என்ன தெளிவு கிடைத்தது என்பதெல்லாம் முக்கியமில்லை, இன்னொரு விவாத இழை, அடுத்து இன்னொரு விவாத இழை, தொடர்ந்து தாவிக் கொண்டே இருக்க வேண்டியது தான். நமக்கு வேண்டியது, வெறும் விவாதம் மட்டும் தான், இல்லையா!

இங்கே தான் மனம் என்கிற விசித்திரமான கருவியைப் பற்றி, அது எதற்காக நமக்கு வழங்கப் பட்டிருக்கிறது என்பதைப் பற்றிய ஞானம் அவசியப் படுகிறது. இந்த மனம் நமக்கு, உண்மையைக் கண்டறிய உதவுமோ என்ற கேள்வியும் பிறக்கிறது.

ஒருபக்கம், இப்படி நடந்து கொண்டே இருக்கையில், இறைவனது அருள், நாம் அறியாமலேயே, நம்மை ஒரு பேரருள் திட்டத்தின் படி நடத்திக் கொண்டே இருக்கிறது. நம்முடைய சம்மதம், அல்லது மறுப்பு எதுவானாலும் சரி, சூத்திரதாரியாக இருந்து நம்மை வழிநடத்திச் செல்லும் நாயகன் ஒருவன், நமக்கு உள்ளேயும், வெளியேயும் இருந்து நடத்திக் கொண்டே இருக்கிறான்.

"எங்கேயடா இருக்கிறான் உன் ஹரி?" என்று உறுமுகிறான் இரணியன்.

"எங்கே இல்லை ஹரி? அவன் தூணிலும் இருப்பான், துரும்பிலும் இருப்பான், இல்லை, இல்லை என்று நீங்கள் மறுத்துச் சொல்லிக் கொண்டே இருக்கிறீர்களே, அந்தச் சொல்லிலும் இருப்பான்" என்கிறது குழந்தை பிரகலாதன்.

கதை சொல்லிகள், சுவாரசியத்திற்காக இப்படிச் சொல்கிறார்கள். பிரகலாதன், தூணில் இருக்கிறான் என்று சொல்லிவிட்டானே, எந்தத் தூண் என்று கூடச் சொல்லத் தெரியவில்லையே, அதனால் அங்கிருந்த எல்லாத் தூண்களிலும் எம்பெருமான் நிறைந்திருந்தானாம். அதில் ஒரு தூணை இரணியன் எட்டி உதைக்க, தூண் பிளந்து அங்கே சிங்கப் பிரானாய் எழுந்து அவனை முடித்தான். அங்கே எம்பிரான் எல்லாத் தூண்களிலும் எழுந்தருளினான் என்றது, கதை கேட்பவர்களுக்கு சுவாரசியமாக இருக்க வேண்டும் என்பதற்காக மட்டுமே. எல்லாத் தூண்களிலும், துரும்பிலும், அவனை இல்லை, இல்லை, என்று மறுத்துச் சொன்ன நாத்திக வார்த்தைகளிலும் அவன் அப்போது மட்டுமல்ல, எப்போதுமே இருக்கிறான். நாமம் சொன்ன நாத்திகனைப் பற்றி எழுதியவருக்குமே கதை சுவாரசியத்திற்காகச் சொன்னது மட்டும் நினைவு வந்ததே தவிர, கதை சொல்ல வந்த பாடம் என்ன என்பதில் கவனமில்லாமல் போனது.

ஆக, இந்த விதி, கர்மா, Free Will எனப்படுகிற ஆத்மா ஸ்வாதந்தர்யம் இதெல்லாம் என்ன என்று கொஞ்சம் யோசித்துப் பார்த்தால், எல்லாம் நம் மனம் ஒரு விஷயத்தை எப்படிப் பார்க்கிறதோ, அது தான் என்கிற மாதிரியும் தோற்றுகிறது. பாம்பென்று கண்டால் பாம்பு, இல்லை, பழுதைஎனத் தெளிந்தால் பழுதை.

ஸ்ரீ அரவிந்த அன்னை சொல்கிற இந்த அமுதமொழிகளைக் கொஞ்சம் சிந்தனைக்கு எடுத்துக் கொள்வோமா? உண்மையை நமக்குள்ளே தானே கண்டாக வேண்டும்!

"When you are in a particular set of circumstances and certain events take place, these events often oppose your desire or what seems best of you, and often you happen to regret this and say to yourself, "Ah! how good it would have been if it were otherwise, if it had been like this or like that", for little things and big things… Then years pass by, events are unfolded; you progress, become more conscious, understand better, and when you look back, you notice - first with astonishment, then later with a smile - that those very circumstances which seemed to you quite disastrous or unfavourable, were exactly the best thing that could have happened to you to make you progress as you should have. And if you are the least bit wise you tell yourself, "Truly, the divine Grace is infinite."

So, when this sort of thing has happened to you a number of times, you begin to understand that in spite of the blindness of man and deceptive appearances, the Grace is at work everywhere, so that at every moment it is the best possible thing that happens in the state the world is in at that moment. It is because our vision is limited or even because we are blinded by our own preferences that we cannot discern that things are like this.

But when one begins to see it, one enters upon a state of wonder which nothing can describe. For behind the appearances one perceives this Grace - infinite, wonderful, all-powerful - which knows all, organises all, arranges all, and leads us, whether we like it or not, whether we know it or not, towards the supreme goal, that is, union with the Divine, the awareness of the Godhead and union with Him.

Then one lives in the Action and Presence of the Grace a life full of joy, of wonder, with the feeling of a marvellous strength, and at the same time with a trust so calm, so complete, that nothing can shake it any longer.

And when one is in this stage of perfect receptivity and perfect adherence, one diminishes to that extent the resistance of the world to the divine Action; consequently, this is the best collaboration one can bring to the Action of the Divine. One understands what He wants and, with all one's consciousness, adheres to His Will.

- The Mother

Collected Works, centenary edition, Vol.8 pp257-258

மனமே மனமே நீ யாரோ? உள்ளதை, உண்மையைச் சொல்வாயோ? பகுதி 2

" ஆழ்வார்கள் உபதேசித்தது ஒரு பொருள்தான் என்பதில் எந்த ஐயமுமில்லை. இருப்பினும் அவர்களே இதற்கு தெளிவு வழங்காததால், அவர்களுக்குப் பல நூற்றாண்டுகளுப் பின் வாழ்ந்த ஆச்சார்யர்கள் இதை தெளிவு படுத்த முயன்றனர். இவை ஒரு வகையான interpretations தான். ஆழ்வார்கள் நேரடியாக விளக்காத காரணத்தால், அவர்களுடைய சொற்களுக்கு ஒன்றுக்கும் மேற்பட்ட பொருள் கொள்ளக் கூடிய நிலை இன்று உள்ளது. அதனால், அனைத்துப் பொருள்களையும் அலசி ஆராய்ந்து, எப்பொருள் துளியும் முரணின்றி ஒரே இழையாக நாலாயிரம் பாசுரங்களிலும் ஒலிக்கிறதோ, அதையே ஆழ்வார்கள் திருவுள்ளமாக கொள்வதில் ஏதும் தட்டில்லை. இது அடியேனுடைய கருத்து.”

இப்படி ஒரு வாதம், சமீபத்தில் மின்தமிழ் கூகிள் குழுமத்தில், ஒரு விவாதக் களத்தில் முன்வைக்கப்பட்டது.

ஆழ்வார்கள், தெளிவாகச் சொல்லவில்லை, அதனால் தான் அவர்கள் சொன்னவற்றுக்கு ஒன்றுக்கும் மேற்பட்ட அர்த்தங்களைக் கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது என்கிற மாதிரி இல்லை?!

நேரடியாகக் கேட்டால், ஐயோ, நான் அப்படி அர்த்தத்தில் சொல்ல வரவில்லை என்ற பதிலே வரும் அதனால், கேட்கவில்லை.

எல்லாம் நம் "மனம்"போன போக்கில் புரிந்து கொள்வதால் வரும் வேறுபாடுகளே தவிர, ஆழ்வார்கள் தெளிவாகச் சொல்லவில்லை என்பதெல்லாம், வெற்றுச் சமாதானங்கள்.

இந்த விசித்திரத்தைப் பார்த்த பிறகு, மனம், அதன் கூறுகள், இவை பற்றிக் கொஞ்சம் சிந்திக்க நேர்ந்ததில், முந்தைய இரண்டு பதிவுகளும் சேர்த்து, இது மூன்றாவது தொடுப்பு. இதில், அந்த விவாதக் களத்தையோ, அதில் பங்கு கொண்டவர்களைப் பற்றியோ சிந்திக்கப் போவதில்லை.

"மனம் ஒரு குரங்கு -மனித மனம் ஒரு குரங்கு" இப்படி சீர்காழி கோவிந்தராஜனின் கணீரென்ற குரலில் ஒரு திரைப் படப் பாடல் நினைவுக்கு வருகிறதா?

இந்த மனம் என்பதென்ன, இது எதற்காக நமக்கு வழங்கப்பட்டிருக்கிறது, இது உண்மையிலேயே நம்பத் தகுந்தது தானா இப்படியான கேள்விகள், நாம் யார் என்று தெரிந்து கொள்ள முனைகையில், அவ்வப்போது வந்து போகும். கொங்குதமிழில், "கொஞ்சம் மண்டை காஞ்சப்புறம்" மறந்தும் போகும். மனம் என்ற ஒன்று, வெளியிலேயே பார்க்கப் படைக்கப் பட்ட ஒன்று, அதையே நாம் பார்க்கும் பொருளாக ஆக்கிவிட்டோமென்றால், ஒன்று, சேட்டை எதுவும் செய்யாமல் நல்ல பிள்ளை மாதிரி அடக்கமாக இருந்துவிடும்; இல்லை, வெறி பிடித்த குரங்காக, எதுவெதிலோ தாவி, நம்முடைய கவனத்தை மாற்றி விடும்! அதுவும் சரிப்படவில்லை என்றால், இருக்கவே இருக்கிறது, selective ஆக மறந்து போய் விடுகிற ஒரு நல்ல பழக்கம்!

ஒரு மத்திய மந்திரி. காந்தீயவாதியாக இருந்து சாதீயத் தலைவராகப் பேசப்பட்டவர். வருமான வரிக் கணக்கை முறைப்படி சமர்ப்பிக்கவில்லை. நாடாளுமன்றத்தில் எதிர்க் கட்சியினர், சரமாரியாக எழுப்பிய கேள்விகளுக்குச் சொன்ன ஒரே பதில்: "மறந்து போய் விட்டது!" மந்திரி பெயர், இப்போது பல பேருக்கு மறந்து போயிருக்கும் என்பதனால், நினைவுபடுத்துவதற்காகச் சொல்கிறேன், பாபு ஜகஜீவன் ராம்! காங்கிரஸ் கட்சியின் அந்த நாளையப் பெரும் தலைவர்.

இந்த selective amnesia அரசியல் வாதிகளுக்கு மட்டும் என்றில்லை, ஒரு சமயக் குறுகலில் நின்று பேசுகிற பலருக்கும் ஏற்படுவது தான்! தெய்வ தரிசனம் பெறுவது இவர்களுக்குமுக்கியமே இல்லை, இன்னொரு சமய நம்பிக்கை சொல்வதை மறுப்பதே தலையாய சமயப் பணி!

மனிதன் என்று சொல்லும் போதே மனதினால் ஆளப் படுபவன் என்ற ஒரு பொருளும் வந்து நிற்கும். நம்மில் பெரும்பாலானோர், மனத்தினால் ஆளப் படுபவர்களாகவே இருக்கிறோம்; மனத்தை வெற்றி கொண்டவர்கள் எண்ணிக்கை ரொம்ப சொற்பம். மனம் என்பது என்ன என்பதை பலவிதமாகப் பெரியவர்கள் நமக்குச் சொல்லி வைத்துப் போயிருக்கிறார்கள். அத்தனையையும், இங்கே விவாதிக்கப் போவதில்லை.

அறிவியல் ரீதியாகவும், மனம் என்பது என்ன என்பதைப் பற்றி விரிவான ஆராய்ச்சிகள் நடந்து கொண்டு தான் இருக்கின்றன, என்ன, இன்னமும் ஒரு தெளிவான, அல்லது முடிவான கருத்து கிடைத்திருக்கிற மாதிரித் தெரியவில்லை. முந்தியெல்லாம், இந்த மாதிரி ஆராய்ச்சிக் கட்டுரைகளைத் தேடித் தேடித் படித்துக் கொண்டிருந்தேன், இப்போது இல்லை.

பரிணாமம், பரிணாம வளர்ச்சி, டார்வினிஸம், இப்படியெல்லாம் பல விஷயங்கள், சமீப காலமாகத் தமிழ்ப் பதிவுகளில் விவாதிக்கப் படுவதைப் பார்க்கும் போது, ஒரு ஆரோக்கியமான வளர்ச்சிக்கான அடித்தளம், இணையத் தமிழில் மின்தமிழாக வளர்ந்து கொண்டிருப்பது சந்தோஷமாக இருக்கிறது. குறிப்பாக, தமிழ்ப் பாசுரங்களில், திருவாய்மொழியில் இந்த விஷயங்களைத் தேடும் சில குறிப்பிட்ட பதிவுகள், மிக நன்றாகவே எழுதப் பட்டிருப்பதாகவே எனக்குத் தோன்றுகிறது.

ஆனால், திருவிழாக் கூட்டத்தில் பார்க்கிற அனைத்திலும் மனதைத் தொலைத்து விட்டு, ஆச்சர்யத்துடன் அண்ணாந்து பார்க்கிற வகையிலேயே இந்தப் பதிவுகள் இருப்பது கொஞ்சம் அலுப்பாக இருக்கிறது. ஆழ்ந்து அனுபவித்து ஆழ்வார்கள், தங்களது அனுபவங்களைப் பாசுரங்களில் சொல்லி வைத்தார்கள். ஓராண் வழி எனப்படும் குருமுக உபதேசத்தின் வழியாகவே, "செய்ய தமிழ் மாலைகள் தெளிய ஓதி, தெளியாத மறை நிலங்க்கள் தெளிகின்றோமே" என்று சுவாமி தேசிகன் அருளிச் செய்தபடியே, ஆழ்வார்களது அனுபவம் கேட்பவர்க்கும் கிடைக்கும் படி செய்து வந்தார்கள்.

"முத்தி என்பது நிலை முன்னுறு சாதனம்

சித்தி என்பது நிலை சேர்ந்த அனுபவம்"

என்று வள்ளல் பெருமான் சொல்கிறபடி, அறிந்து சொன்னவருடைய அனுபவம் என்பது, நமது சொந்த அனுபவமாகிற வரையில், வெறும் கனவாகவும், கதையாகவும் தான் இருக்கும். ஒரு எல்லை வரைக்கும், அடுத்தவருடைய அனுபவம் என்பது துணை வரலாமே தவிர, ஒரு ஆதர்சமாக இருக்க முடியுமே தவிர, ஒருவருடைய அனுபவம் இன்னொருவருக்குப் பொருந்தி வராது. முழுக்கப் புரிந்து கொள்ளவும் முடியாது.

தான் பெற்ற அநுபூதியைப் பெரும் கருணையுடன், எல்லோருக்கும் உரைக்க அருணகிரிநாதர் முயன்ற போதிலும், வார்த்தைகளில் பேரானந்த அனுபவத்தைச் சொல்ல முடியவில்லை என்பதைத் திருப்புகழிலும், கந்தர் அநுபூதியிலும் பல இடங்களில் உணர முடியும்.

என்ன காரணம் என்று கொஞ்சம் நிறுத்தி நிதானமாகப் பார்க்கும் போது தான், ஆஹா, ஓஹோ என்று எதையோ காணாததைக் கண்டுவிட்ட மாதிரிக் குதித்த மனமே ஒரு எல்லைக்கு மேல், நாம் சரியாகப் புரிந்து கொண்டதாக நினைத்த விஷயத்தை, இது நிஜம் தானா, இதை விட வேறொருத்தர் சொன்னது சரியாக இருக்கும் போல இருக்கிறதே என்று, குழப்ப ஆரம்பிக்கும் விநோதத்தைப் புரிந்து கொள்ள முடியும்.

மனித மனம் எத்தகையது என்பதைக் கொஞ்சம் ஆராய ஆரம்பித்திருக்கிறோம்; ஆரம்பத்தில் இந்த ஆராய்ச்சி மனத்தின் உதவியோடு தான் நடக்கும். ஸ்ரீ அரவிந்த அன்னை, மனத்தைப் பற்றிச் சொல்வதைக் கொஞ்சம் பார்ப்போமா?

“The human mind is a public place open on all sides, and in this public place, things come, go, cross from all directions; and some settle there and these are not always the best. And there, to obtain control over that multitude is the most difficult of all controls.

Try to control the thought coming into your mind, you will see. Simply, you will see to what a degree you have to be watchful, like a sentinel, with the eyes of the mind wide open, and then keep an extremely clear vision of the ideas which conform to your aspirations and those which do not.

And you must police at every minute that public place where roads from all sides meet, so that all passers-by do not rush in. It is a big job. Then, don't forget that even if you make sincere efforts, it is not in a day, not in a month, not in a year that you will reach the end of all these difficulties. When one begins, one must begin with an unshakable patience.

One must say, "Even if it takes fifty years, even if it takes a hundred years, even if it takes several lives, what I want to accomplish, I shall accomplish."

-The Mother,

Col.Works centenary edition, Vol.4, pp.335-336

மனம் ஒரு கருவி தான்! இந்தக் கருவியைக் கையாளுவதற்குத் தான், எத்தனை பாடு பட வேண்டியிருக்கிறது?!

நினைப்பதெல்லாம் நடந்து விடும், எப்போது?

நண்பர் திருமூர்த்தி வாசுதேவன், தன்னுடைய வலைப் பதிவில் ஜடபரதருடைய கதையைக் கொஞ்சம் சொல்லியிருந்தார். ஒருவன் தன அந்திம காலத்தில் எதைப் பற்றிய நினைவுடன் இருக்கிறானோ, அதுவாகவே மறுபடி பிறக்கிறான் என்பதைச் சொல்லும் கதை இது. பகவத் கீதையிலும், இந்த நுட்பத்தைச் சொல்லும் ஸ்லோகம் ஒன்று உண்டு.

பிரகதாரண்யக உபநிஷத்திலும் இதே கருத்து, கொஞ்சம் வித்தியாசமாகச் சொல்லப் பட்டிருக்கிறது.

You are
what your deep, driving desire is.

As
your desire is, so is your will.

As
your will is, so is your deed.

As
your deed is, so is your destiny. “

(Brihadaranyaka Upanishad, 4.4.5)

"மனிதன் தன் வாழ்வில் சந்திக்கிற ஒவ்வொரு முரண்பாடும், ஒவ்வொரு துயரமும் ஒரு பெரிய ஒருமைக்கான முன்னேற்பாடாகவே அமைவது இறைவனது சித்தம். சடமாக இருந்த நிலையிலிருந்து உயிர் தோன்றியது. உயிரிலிருந்து மனம் தோன்றியது. சடமாக இருந்த நிலையில் உயிர்மை மறைக்கப்பட்டதாக இருந்தது போலவே உயிர்மை என்பது மனத்தின் மறைக்கப்பட்ட வடிவமாக இருக்கிறது. மனத்தையும் மிஞ்சிய பெருநிலையை அடைவதற்கே கேள்விகள் எழுந்தன.

தன்னுடைய உண்மையான ஸ்வரூபத்தை அறிந்து கொள்வதில் மனிதனுக்கு இயல்பாகவே எழுந்த ஆர்வம் அல்லது விழைவு, அதை ஒட்டி எழுகிற தடைகள், அதையும் மீறி அடுத்து என்ன, அடுத்தது என்ன என்கிற தேடல் மனித குலம் தோன்றிய நாளில் இருந்தே தொடங்கி விட்டது.”

இப்படி, ஸ்ரீ அரவிந்தர் பரிணாமத்தை அது வளர்ந்து கொண்டு போகும் விதத்தைப் பற்றிச் சொன்னதை முந்தைய பதிவு ஒன்றில் பார்த்திருக்கிறோம்.

தன் தவறுகளை உணர்தல், மன்னிப்புக் கோருதல், பரிகாரம் செய்ய முனைதல், திரும்ப அதே தவறைச் செய்யாதிருத்தல் இப்படிப் படிப்படியாக உள்ளொளியைக் காண முயலும் ஒரு பிரார்த்தனையை அனேகமாக, உயிர்ப்புள்ள எல்லா சமய நம்பிக்கைகளுமே ஏதோ ஒரு விதத்தில் சொல்லிக் கொடுத்திருக்கின்றன. சொல்லிய சொல்லின் பொருள் உணர்ந்து செய்யாமல், வெறும் சடங்குகள் என்று மட்டுமே ஆகிவிடும் போது தான் எல்லாவிதமான குழப்பங்களும், பிரச்சினைகளின் தோற்றுவாயாகவும் மாறி விடுகின்றன.

முன்னமே இட்டிருந்த அந்தப் பதிவு, யூதர்களின் யோம் கிப்பூர் என்ற day of atonement தவறுகளை உணர்தல், பரிகாரம் தேடுதலைப் பற்றியது. பெயரில் மட்டுமே அது day of atonement, மற்றபடி அது ஒரு விடுமுறைநாளாக, மக்கள் கூடிக் களிக்கிற அல்லது கழிக்கிற நாளாகவே மட்டும் இன்றைக்கு இருக்கிறது.

அதே மாதிரி, நம் பக்கத்தில் அந்தணர்கள் எல்லோரும் கூடி ஆவணி அவிட்டம் என்ற சடங்கைச் செய்வது தெரிந்தது தான். பூணூல் அணிந்து கொள்வதற்கு முன்னால், காமோ கார்ஷீத் மந்த்ர ஜபம் செய்வார்கள்.

'காமோ கார்ஷீத், மன்யுர கார்ஷீத் நமோ நம:"

"ஆசை என்னை இந்தத் தவறைச் செய்யத் தூண்டியது, குரோதம் என்னை இந்தத் தவறைச் செய்யத் தூண்டியது" என்ற பொருளில் செய்யப் படும் சடங்கு அது. சொல்வதன் பொருளை உணர்ந்து உண்மையிலேயே, ஆசை என்னென்ன தவற்றையெல்லாம் செய்யத் தூண்டியது, குரோதம் என்னென்ன தவற்றையெல்லாம் செய்யத் தூண்டியது என்பதைக் கவனிக்க ஆரம்பித்தால், அதனுடைய பலனே தனித்தவொரு பேரனுபவமாகத்தான் இருக்கும்!

வெறுமனே, புரோகிதர் ஒரு நூத்தெட்டு, அல்லது ஆயிரத்தெட்டு ஜபம் பண்ணுங்கோ என்று சொன்னவுடன் கொஞ்சநேரம் கண்ணை மூடிக் கொண்டு ஜபம் என்ற பெயரில் வேறேதோ செய்து கொண்டிருந்தால், பிரம்ம தேஜஸ் தெரியுமா என்ன?

"கடவுள் தன சாயலில் மனிதனைப் படைத்தார்" என்கிறது, விவிலியம். 

நாத்திகனோ,"மனிதன் தன் சாயலில் கடவுளைப் படைத்துக் கொண்டான்" என்கிறார். கொஞ்சம், யோசித்துப் பார்த்தால், நாத்திகருடைய கூற்றில் உண்மை இருப்பது விளங்கும்.

கொஞ்சம் வேடிக்கையாகச் சொல்வார்கள், "கடவுளுடைய முகத்தை நேருக்கு நேர் பார்க்கும் வாய்ப்புக் கிடைத்தால், நீ அதிர்ச்சி அடைவாய். எனென்றால், அது உனக்கு ரொம்பவுமே பரிச்சயமானதாகத் தான் இருக்கும்." 

உண்மைதான்! தன் முகத்தையே பார்க்கும் தேடலின் முடிவு, அதிர்ச்சி அளிக்காமல் வேறென்ன செய்யும்?!

ஒரு மனிதனுக்கு, மனித வடிவத்தில் கடவுளைப் பார்ப்பது தான் கொஞ்சம் ஸௌகரியமாக இருந்திருக்கிறது.. ஆதி காலத்தில், தான் கண்டு பயந்த எல்லா வடிவங்களையுமே, மனிதன் கடவுளாக வணங்கியிருக்கிறான் என்பது கூடுதல் சுவாரசியம். பாம்பு, பல்லி, தேள், எலி இப்படி இந்த பயமுறுத்தும் தெய்வங்கள் பட்டியல் கொஞ்சம் பெரிது. பயம் தெளிந்த பிறகு, வழிபடத் தொடங்கியதெல்லாம், தன் சாயலில் என்பது வரை, நாத்திகர் கூற்றில் உண்மை இருக்கிறது.

ஒரு மனிதன்,தன் சாயலில் கடவுளைக் கண்ட மாதிரி, மற்ற உயிர் இனங்களுமே, தங்களுடைய சாயலில் தான் கடவுளை, அல்லது தங்களை ரட்சிக்கும், வழி நடத்தும் தலைவர்களைக் கண்டு கொண்டிருக்க முடியும் என்பதும் எளிதில் ஊகிக்கவும், புரிந்து கொள்ளவும் முடிகிற உண்மைதான்.

ஆகக் கடவுள், என்பதை நாம் எப்படிப் புரிந்து கொள்கிறோம் என்பது, [நாம் கடந்து வந்த] பரிணாம நிலையின் கடந்த படி, தற்போதைய நிலை இவற்றைப் பொறுத்தே அமைகிறது. 

இப்படிச் சொல்லும் போதே, எந்த ஒரு இரு நபர்களுக்கும், இந்தப் புரிதல், ஒரே மாதிரி இருப்பதில்லை, இருக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லை, என்பதும் சொல்லாமலேயே விளங்கும். இந்த விஷயத்தை ஸ்ரீ அரவிந்தரும், ஸ்ரீ அரவிந்த அன்னையும் எப்படி விளக்குகிறார்கள் என்பதைக் கொஞ்சம் பார்ப்போம்.

"The mind's door of entry to the conception of him [the Divine] must necessarily vary according to the past evolution and the present nature. .. "

SRI AUROBINDO, 
 

‘The Synthesis of Yoga ‘

இதைப் பற்றி ஸ்ரீ அரவிந்த அன்னை இன்னும் கொஞ்சம் விளக்கமாகச் சொல்வதையும் கொஞ்சம் பார்ப்போமா?

“That is, the evolution in former lives and the present nature, that is, the nature of the present body, determine one's approach to the Divine.

We can take a very. ...over-simple example. If one is born in any particular religion, quite naturally the first effort to approach the Divine will be within that religion; or else if in former lives one has passed through a certain number of experiences which determined the necessity of another kind of experiences, quite naturally one will follow the path which leads to those experiences.

You see, the life of the psychic being is made up of successive experiences in successive physical existences. So, it may be put a little childishly or romantically: you have a psychic which for some reason or other has incarnated so as to be able to have all the experiences which royalty gives -for instance, supreme power.  

After it has had its experience, has had what it wanted, it can, before leaving the body, decide that in the next life it will take birth in obscure conditions, because it needs to have experiences which can be had in a modest condition, and with the freedom one feels when he has no responsibilities, you see, responsibilities like those the heads of states have, for instance.

So quite naturally, in its next life it will be born in certain conditions which fulfil its need. And it is in accordance with this experience that it will approach the Divine.

Then, in addition, it is the product of the union of two physical natures, you know, and sometimes of two vital natures. The result of this is more or less a kind of mixture of these natures; but it brings about a tendency, what is called a character. Well, this character will make it fit for a certain field, a certain category of experiences. So with what has been determined, decided in former lives or in a former life, and then the environment in which it is born -that is, the conditions in which its present body has been formed -its approach to and search for the Divine will be in accordance with a definite line which is its own, and which, naturally, is not at all the same as that of its neighbour or any other being.

I said a while ago: 

 

Each individual is a special manifestation in the universe, therefore his true path must be an absolutely unique path. There are similarities, there are resemblances, there are categories, families, churches, ideals also, that is, a certain collective way of approaching the Divine, which creates a kind of church, not materialised but in a more subtle world -there are all these things -but for the details of the path, the details of yoga, it will be different according to each individual, necessarily, and conditioned physically by his present bodily structure, and vitally, mentally and psychically, of course, by former lives.”

The Mother

கொஞ்சம் கூர்ந்து கவனித்துப் பார்த்தால், புரியும்.

ஒருவன் தன்னுடைய விதியைத் தானே முடிவு செய்து கொள்கிறான்.

எங்கேயோ ஒரு எமதர்மன், அவனுடைய கணக்குப் பிள்ளை சித்திர குப்தன் எழுதி வைத்திருக்கிற பாவ புண்ணியக் கணக்கை கூட்டிக் கழித்து, எண்ணெய்க் கொப்பரையா, சுவர்க்க அனுபவமா என்றெல்லாம் முடிவு செய்வதில்லை. ஆத்மா, ஒரு சரீரத்தை விடும் போதே, அடுத்து என்ன அனுபவத்திற்கு தயாராக வேண்டும் என்பதை தானே முடிவெடுத்து, அதற்கேற்பப் பிறவி எடுக்கிறது. இறைவனது சித்தமே அங்கே வழி நடத்தும் ஒளியாக இருக்கிறது.

விதி என்பதும் ஸ்வாதந்தர்யம் என்றும் சொல்லப்படுவதெல்லாம் [Fate and Free Will] ஒரு அனுமானமே என்றாகிறதில்லையா?  

கொஞ்சம் இன்றைய சிந்தனைக்கு, இதை எடுத்துக் கொள்வோமே!

மனமே மனமே நீ யாரோ? உள்ளதை உண்மையைச் சொல்வாயோ? பகுதி - 1

வாயினானாற் பாடி மனத்தினாற் சிந்திப்பதும் ஒரு எல்லை வரை தான்!
உண்மையைக் காண மனம் எனும் தடையைக் கடந்து போக வேண்டும்.
இதை ஸ்ரீ அரவிந்தரின் வார்த்தைகளில் பார்ப்போமா?

"I would ask one simple question of those who would make the intellectual mind the standard and judge of spiritual experience.

Is the Divine something less than mind or is it something greater? Is mental consciousness with its groping enquiry, endless argument, unquenchable doubt, stiff and unplastic logic something superior or even equal to the Divine Consciousness or is it something inferior in its action and status?

If it is greater, then there is no reason to seek after the Divine.
If it is equal, then spiritual experience is quite superfluous.
But if it is inferior, how can it challenge, judge, make the Divine stand as an accused or a witness before its tribunal, summon it to appear as a candidate for admission before a Board of Examiners or pin it like an insect under its examining microscope?

Can the vital animal hold up as infallible the standard of its vital instincts, associations and impulses, and judge, interpret and fathom by it the mind of man?

It cannot, because man's mind is a greater power working in a wider, more complex way which the animal vital consciousness cannot follow. Is it so difficult to see, similarly, that the Divine Consciousness must be something infinitely wider, more complex than the human mind, filled with greater powers and lights, moving in a way which mere mind cannot judge, interpret or fathom by the standard of its fallible reason and limited half-knowledge?

The simple fact is there that Spirit and Mind are not the same thing and that it is the spiritual consciousness into which the yogin has to enter (in all this I am not in the least speaking of the supermind), if he wants to be in permanent contact or union with the Divine.

It is not then a freak of the Divine or a tyranny to insist on the mind recognising its limitations, quieting itself, giving up its demands, and opening and surrendering to a greater Light than it can find on its own obscurer level.

This doesn't mean that mind has no place at all in the spiritual life; but it means that it cannot be even the main instrument, much less the authority, to whose judgment all must submit itself, including the Divine.

Mind must learn from the greater consciousness it is approaching and not impose its own standards on it; it has to receive illumination, open to a higher Truth, admit a greater power that doesn't work according to mental canons, surrender itself and allow its half-light half-darkness to be flooded from above till where it was blind it can see, where it was deaf it can hear, where it was insensible it can feel, and where it was baffled, uncertain, questioning, disappointed it can have joy, fulfilment, certitude and peace.

This is the position on which yoga stands, a position based upon constant experience since men began to seek after the Divine."

Sri Aurobindo
Col. Works [SABCL Vol.22 pp170-171

மனம் என்ன செய்ய வேண்டும், அதன் எல்லைகள் என்ன என்பதை ஸ்ரீ அரவிந்தர் வாக்கினில் பார்த்தோம் அல்லவா! மனம், நமக்குச் செய்கிற பெரிய உதவி, அங்கே இங்கே தாவாமல், அமைதியாக இருப்பது தான். இங்கேயிருந்து வெகு தொலைவிற்கு அப்பால் தாவுகிற வலிமை மனத்திற்கு உண்டு தான். என்றாலும், அது, தன்னைவிடப் பெரியதான இறை ஒளிக்குக் கட்டுப்பட்டே ஆக வேண்டும். தன்னுடைய விருப்பங்களை விட்டு விட்டு, இறை ஒளிக்காகத் திறக்க வேண்டும், சரணடைய வேண்டும்.

இல்லாவிட்டால், மனம் ஒருபோதும் தன்னுடைய சிறுமையை, நிலையற்ற தன்மையை, உண்மையை உணரவொட்டாது.

போய பிழையும் புகுதருவான் நின்றனவும் தீயினில் தூசாகும்" என்கிற ஆண்டாள் பாசுரத்திற்கு பெரியவர்கள் நிறைய விளக்கம் சொல்லி வைத்துப் போயிருக்கிறார்கள்.
முன்னவர்கள் சொல்லிப்போன உரைகளுடன், ஸ்ரீ அரவிந்த அன்னை இப்படிச் சொல்வதையும் சேர்த்துப் பார்ப்போம்:

"Do not give too much importance to the little incidents of life.The importance of these incidents lies in the extent to which they have served you to make a progress.

And once the progress has been made, the consequences of past errors, if there are any, disappear through the intervention of the divine Grace."

அன்னை சொல்வதை சரியாகப் புரிந்துகொண்டோமென்றால், மனம் என்பதன் உபயோகம் ஒரு எல்லை வரைதான் என்பதும், இறைவனது பெரும் கருணையை, அது நம்மோடு செயல்படுவதைப் புரிந்து கொள்ள, Change of Consciousness இதுதான் மிக மிக முக்கியமானது என்றாகிறது.

வேண்டத்தக்கது அறிவோய் நீ! வேண்டுவ முழுதும் தருவோய் நீ!
என அவனையே இறைஞ்சி வணங்குவோம்.

-

பாதைகள் ஒன்றல்ல-அனுபவமும் ஒன்றல்ல!

"Upon earth, each human being has his own way of seeing and feeling things, and as no two of these ways are the same, each one is different from all the others, so everybody disagrees with the others in one way or another and no real harmony can be established.

This is why the world is such a painful chaos.

The Lord alone with His total vision can create a harmony, by putting each being and each thing in its right place if the world surrenders to Him unreservedly. For it is only by uniting with Him that we can realise a harmony in our existence and get thus protected from the surrounding disharmony.

This is the only remedy."

- The Mother
[p-76, White Roses, Sixth Edition, 1999]

சமீப நாட்களில், சில விவாதக் களங்களிலேயே நேரம் முழுக்க முழுக்க வீணாகிப் போனது என்று சொல்ல முடியாது, ஆனாலும், ஸ்ரீ அரவிந்த அன்னை சொன்ன வார்த்தைகள், அனுபவ சத்தியமாக ஆனதைக் கண்டேன்.

'கண்டவர் விண்டிலர்; விண்டவர் கண்டிலர்' என்று ஒரு வழக்குச் சொல் உண்டு.

ஆன்மீக அனுபவம் எதுவானாலும், அனுபவித்து தன்னுள் உணர வேண்டுமே அன்றி, அதை வேறு விதமாகப் பெற முடியாது. மேலோட்டமாகப் பார்க்கையில், பொதுவாகத் தெரிந்தாலும், ஒரே மாதிரி அனுபவம் எவருக்குமே வருவதில்லை. தன் முனைப்பாக ஒவ்வொரு உயிருக்குள் இருந்தும் செயல்படும் ஒன்று, மற்றவர் சொல்வதை பிடிவாதமாக ஏற்க மறுக்கும், ஆக எவரும் மற்றவரோடு எந்த ஒரு விஷயத்திலுமே,, ஒரே மாதிரியான பார்வை, அணுகுமுறையை பெறுவதில்லை.

அப்படி இருக்க வேண்டிய அவசியம் கூட இல்லை.

இதே மாதிரி வலைக் குழுமங்களில், பதிவுகளில் ஏற்படுகிற சில அனுபவங்களை இந்தப் பதிவில் சொல்லியிருந்தேன்.

இந்தியத் தத்துவ மரபு அளித்திருக்கிற ஆன்மீகப் பெரும் கொடைகளில், 'வேற்றுமையில் கூட ஒற்றுமையைக் காண்பது' என்பது மிக முக்கியமானது. என்னுடைய கருத்தோட்டம் சரி என்பதனால், பிற கண்ணோட்டங்கள் தவறாகி விடுவதில்லை என்பதை அழுத்தம் திருத்தமாகச் சொன்ன தத்துவ மரபில் வந்தவர்கள், அதை மறந்து விட்டுப் பேசுவது கொஞ்சம் வினோதமாகத் தான் இருக்கிறது.

நாம் யார், இங்கு எதற்காக வந்திருக்கிறோம் [அல்லது எதற்காகப் படைக்கப் பட்டிருக்கிறோம்], இங்கு நாம் செய்ய வேண்டியதென்ன, செய்து கொண்டிருப்பதென்ன, இதெல்லாம் தான் நாம் அறிய வேண்டியது. அதை விட்டுவிட்டு என்னென்ன எல்லாம் செய்து கொண்டிருக்கிறோம் என்பதைப் பார்த்தால், நமக்கே பாதையை விட்டு எவ்வளவு விலகிப் போயிருக்கிறோம் என்ற மலைப்புத் தான் மிஞ்சும்.

உலகத்தின் குழப்பங்களுக்கு, இந்த ஒத்திசைவு இல்லாத தன்மையே காரணம் என்கிறார் ஸ்ரீ அரவிந்த அன்னை.

ஸ்ரீ அன்னை சொல்வதை, இன்றைய சிந்தனைக்கு எடுத்துக் கொள்வோமே!

"Essentially there is but one single true reason for living: it is to know oneself. We are here to learn - to learn what we are, why we are here, and what we have to do. And if we don't know that, our life is altogether empty - for ourselves and for others.

And so, generally, it is better to begin early, for there is much to learn. If one wants to learn about life as it is, the world as it is, and then really know the why and the how of life, one can begin when very young, from the time one is very, very tiny-before the age of five. And then, when one is a hundred, he will still be able to learn. So it is interesting. And all the time one can have surprises, always learn something one didn't know, meet with an experience one did not have before, find something one was ignorant of. It is surely very interesting. And the more one knows, the more aware does one become that one has everything to learn."

-The Mother,
Col.Works Vol.6 pp16