கீழே விழுவது எழுவதற்காகவே!

"என்னை உங்கள் சீடனாக ஏற்றுக் கொள்ளுங்கள்"
மிகுந்த பணிவோடு வேண்டிய அந்த இளைஞனைப் பார்த்து விட்டு குரு சொன்னார்.
"அங்கே எதிரே செங்குத்தான குன்று தெரிகிறதல்லவா? அதன் மேல் கருங்கல்லிலான ஒரு வீட்டைக் கட்டி விட்டு வா."
அந்த இளைஞன் ஏன், எதற்கு என்று கேட்கவில்லை. குருவைத் தேடி வந்தோம், குரு சொல்லி விட்டார். காரணங்களைத் தேடுவது என் வேலை இல்லை. காரியத்தைநிறை வேற்றுவ்து தான் என் வேலை, என்ற மனப் பாங்குடன், செங்குத்தான அந்தக் குன்றின் மேல் ஏறினான். கல்லிலான ஒரு வீட்டைக் கட்டி முடித்தான். குருவிடம் திரும்பி வந்து பணிவோடு சொன்ன வேலையை முடித்து விட்டதாகச் சொன்னான்.
குரு குன்றின் மேல் கட்டப் பட்டிருந்த வீட்டைப் பார்த்தார், அந்த இளைஞனிடம் சொன்னார்,"அதை இடித்து விடு. புதிதாக ஒரு வீட்டைக் கட்டி விட்டு வா."
அந்த இளைஞனும், மறுபடி குன்றிலேறி, வீட்டை இடித்து விட்டுப் புதிதாகக் கட்டி முடித்து விட்டு, குருவிடம் வந்து சொல்ல, அவர் மறுபடி வீட்டை இடித்து விட்டு, புதிதாகக் கட்டச் சொல்ல, இப்படி பதினோரு முறை நடந்து முடிந்தது.
"மிலாரெபா, உன்னை சீடனாக ஏற்றுக் கொள்கிறேன்."என்றார் குரு மார்பா.
குரு மார்பாவும், அவரது சீடரான மிலாரெபாவும்.புத்த மதக் கோட்பாடுகளை பரப்பிய இரு பெரும் ஞானச் சுடர்கள்.
பின்னொரு நாளில் குரு மார்பாவிடம், மிலாரெபாவை ஏன் அத்தனை முறை சோதித்தீர்கள் என்றொருவர் கேட்டதற்கு குரு சொன்னாராம்:
"அவனது பழைய கர்மாக்கள் அவ்வளவு உறுதியாக இருந்தன; அதனால் அத்தனை தடவை முயற்சி செய்ய வேண்டி இருந்தது. கொஞ்சம் கூட சந்தேகப் படாமல், உறுதியான விச்வாசத்தோடு நடந்துகொண்ட படியால் தான் பதினோரு தடவையோடு முடிந்தது, இல்லையென்றால் இன்னும் அதிக முயற்சி தேவைப் பட்டிருக்கும்."

"Always circumstasnces come to reveal the hidden weaknesses that have to be overcome"
நாம் எதிர்கொள்ளும் ஒவ்வொரு சூழ்நிலையும், நமக்குள்ளிருக்கும் பலவீனத்தை வெற்றி கொள்ள வேண்டும் என்பதை அறிவிப்பதற்காகவே என்று ஸ்ரீ அரவிந்த அன்னை அருளிய இந்த வார்த்தைகளை, பலமுறை படித்திருந்தாலும் அதன் உண்மையான பொருள் உறைப்பதற்கு இவ்வளவு காலம் ஆயிற்று.

Commentaries on the Mother's Ministries என்கிற நூலில் திரு M P பண்டிட் அவர்கள் இந்த கதையை சொல்லி, ஒரு அற்புதமான உண்மையை விளக்குகிறார். ஆன்மீக வாழ்க்கையைத் தேர்ந்தெடுப்பவர்களுக்குப் பல முனைகளிலிருந்தும் கஷ்டங்கள் வரும். நாம் பாமரத்தனமாக நம்பிக் கொண்டிருப்பதைப் போல இந்த கஷ்டங்கள் எல்லாம் இறைவன் நம் மீது திணிக்கிற சோதனைகள் அல்ல.

தவழுகிற பருவத்திலிருக்கும் ஒரு குழந்தையை போல, கீழே விழுவதும், முட்டிக் கொள்வதும் கூட எழுந்து நிற்பதற்கான பயிற்சியே; இதை யாராவது தண்டனையாக அல்லது சோதனையாக நினைப்பார்களா? அதைப் போலவே, நாம் எதிர்கொள்ளும் ஒவ்வொரு சூழ்நிலையும், சம்பவமும் நம்மிடமிருக்கும் பலவீனத்தைக் களைந்து, அடுத்த கட்டத்திற்கு உயரச் செய்கிற ஒன்று தான். மனித நிலையிலிருந்து தெய்வ நிலைக்கு உயரத் தேவையான படிநிலைகள் தான் என்பதை ஸ்ரீ பண்டிட்ஜி மிக அழகாக விளக்கி இருப்பதைப் படித்து வந்த போது தான்,வாழ்க்கையை, நாம் ஒவ்வொருவரும் எந்த அளவு தவறாகப் புரிந்து கொண்டிருக்கிறோம் என்பது புரிய வந்தது.
திரு பண்டிட் அவர்களின் வார்த்தைகளிலேயே பார்ப்போமா?

"Each circumstance, each happening, pinpoints some defect to be made up, some neglected corner to be attended to. Most of the difficulties come up from one's nature; outer factors serve only to draw out elements in oneself which are potentially dangerous unless rectified in time. Apparently they are due to the failings of others. But in truth, they are only occasions for exposing the chinks in one’s armour.

The first reaction that usually comes up in such conditions is to blame those around, to have even grievance against the Guru. The Guru has either not cared to prevent the difficult situation or has imposed it as a test. The moment the seeker allows such a false thought to enter the mind; the doors are opened for more mischief by the hostiles. Every single event, every action lends itself to be seen in this false light and things pile up creating a gulf between him and the consciousness of the Guru. He begins to nurse a hurt feeling which steadily develops into alienation—inner and outer. The culmination arrives when he is precipitated into a revolt against everything, against the Guru, against the Divine. The hostiles have a field day.

Invariably these revolts are suicidal. They do not really affect any one except oneself. One betrays oneself, one’s soul, one’s destiny. All that has been built or being built is opened to destruction. Indeed even then one has a feeling of self justification in not wanting to keep anything received from the Guru or the Divine represented by the Guru. There is anger, there is accusation, there is bravado. All these, however, are steps towards self destruction which are not seen at the moment for what they are, because they are self chosen.

It is cowardice, says the Mother, to thus flee from oneself, one’s high aim. It is a defeat for the soul that has come for a lofty purpose. A soldier of God must stand up with courage and face the situation boldly with faith in the never failing help of the Divine and with a readiness to recognize the offender in one’s own nature. None who has done so is known to have failed. Those who have revolted with short sight have invariably regretted their defiant error some time or other during their life time.

But it is usually a missed bus.”

Acknowledging with gratitude, Dipti Publications, Sri Aurobindo Ashram, Pondicherry. Material excerpted from "Commentaries on the Mother's Ministry"
by Shri M P Pandit.