கவலைகளை உன்னிடத்தில் தந்தேன் கண்ணா!

கவலைகளை உன்னிடத்தில் தந்தேன் கண்ணா!

கருணையே அருள் செய்ய வருவாய் கண்ணா!

புத்தன் ஏசு காந்தி பிறந்தது பூமியில் எதற்காக? இப்படி ஒரு அருமையான வரிகளுடன் ஒரு பழைய திரைப்படப் பாடலை நீங்கள் கேட்டிருக்கக் கூடும்.

Oneness என்கிற ஆன்மீக ஒருமைப்பாடும், சாந்தமும் அவ்வப்போது மனிதனைக் கொஞ்சம் எட்டிப் பார்த்து விட்டுப் போகின்றனவே தவிர, நிரந்தரமாகத் தங்குவதில்லை என்பதை நம்மைச் சுற்றி நடக்கிற நடப்புகளே சொல்கின்றன.

சமாதானத்தைப் போதிக்க வந்த மதங்களே, சமாதானத்தைக் கெடுக்கும் கருவிகளாக இருப்பதையும் பார்க்கிறோம். ஸ்தாபனப் படுத்தப் படுகிற எந்த ஒரு கோட்பாடும் நீர்த்துபோய் நேர் எதிர் மறையாகச் செயல்படுவதையும் காலத்தின் கோலமாக நாம் அறிந்தே இருக்கிறோம்.

புத்தன், ஏசு, காந்தி இன்னும் ஏராளமான எத்தனையோ நல்லவர்கள் இந்த பூமிக்கு வந்து போன பின்னாலும், இந்த பூமியில் ஒரு தொடர்ச்சியான அமைதியைப் பார்க்க முடியவில்லை. அவர்கள் தொடங்கி வைத்த பல அமைப்புக்களும், அவர்களுடைய நல்ல எண்ணத்தைத் தொடர்ந்து தக்க வைத்துக் கொள்ள முடியவில்லை.

ஒரு இடதுசாரிச் சிந்தனையாளனாக, தொழிற்சங்கவாதியாக, மாற்றம் வேண்டும் மாற்றம் வேண்டும் என்று கொந்தளித்து கொந்தளித்து வாழ்க்கையின் நிதர்சன உண்மையைப் புரிந்து கொள்ள நீண்ட காலமாயிற்று.

மாற்றம் என்பது வெளியே இருந்து வருவதில்லை. மாற்றம் என்பது, ஆயுதம் ஏந்தியோ, ரத்தம் சிந்தியோ ஏற்படுவதில்லை. மாற்றம் என்பது ஒவ்வொரு மனிதனுக்குள்ளும் நிகழ்ந்தாக வேண்டிய ஒன்று.

மாற்றத்தின் விதை ஒவ்வொரு அணுவிலும் ஏற்கெனவேயே விதைக்கப் பட்டுவிட்டது என்பதும், அது வெளிப்பட உரிய நேரத்திற்காக காத்துக் கொண்டிருக்கிறது என்பதும் புரிய போகாத ஊருக்கெல்லாம் போய், கால் சலித்து, மனம் சோர்ந்து, எங்கே போகிறோம் என்னவாகப் போகிறோம் என்ற கேள்விகளெல்லாம் எங்கும் எதிரொலித்து, விடை காணாமல் சலித்து விழுந்த போது தான் "இனி என் செயலாவது ஒன்றுமில்லை! இறைவா! உனது சித்தத்தின் படியே நடந்தேறட்டும்' என்று இரு கைகளையும் தலைக்கு மேல் கூப்பிய பிறகு தான்

"மா சுச:" "கவலை வேண்டாம்.”

கண்ணனின் ஆரமுதாக, அபயம் தந்து உனக்குத் தெரிந்த எல்லாவற்றையும் விட்டு விடு. என்னையே பற்றிக்கொள். சகல பந்தங்களில் இருந்தும் உன்னை விடுவிக்கிறேன் என்ற வார்த்தைகளின் பொருள் அப்போது தான் புரிந்தது.

சத்ப்ரேம் என்கிற அடியவருடன் ஸ்ரீ அரவிந்த அன்னை தினமும் உரையாடியதன் தொகுப்பாக ஏறத்தாழ 6000 பக்கங்களுடன் 13 தொகுதிகளில் "The Agenda" வெளியாகி இருக்கிறது.

அதில் இருந்து ஒரு நாள் உரையாடலை இன்றைய தியானத்திற்கு எடுத்துக் கொள்வோமா?

(Mother reads a passage from "Essays on the Gita," which she wants to publish in the next Bulletin:)

No real peace can be till the heart of man deserves peace; the law of Vishnu cannot prevail till the debt to Rudra is paid.

To turn aside then and preach to a still unevolved mankind the law of love and oneness? Teachers of the law of love and oneness there must be, for by that way must come the ultimate salvation. But not till the Time-Spirit in man is ready, can the inner and ultimate prevail over the outer and immediate reality.

Christ and Buddha have come and gone, but it is Rudra who still holds the world in the hollow of his hand.

And meanwhile the fierce forward labour of mankind tormented and oppressed by the powers that are profiteers of egoistic force and their servants cries for the sword of the Hero of the struggle and the word of its prophet."

(Essays on the Gita, XIII.372)

It is the exact portrait of the situation.

Last time I said how close the thing was, and then ... (gesture like a ground swell) immediately the exact opposite rises: everyone goes awry, some are sick, others are nasty, yet others are furious ... oh! And everything grates and cries and ... Every time that something draws near, "Ah, here it is, we have caught the thing," immediately, vrrrm!

Very well.

We haven't paid our debt yet, as Sri Aurobindo says.

What can we do?

... Go on. Be more enduring than the opposition. More enduring.

Sri Aurobindo said, "Victory belongs to the most enduring." That's obvious.

We only have to last. "

-The Mother ”Agenda” August 25, 1965