மண்டேன்னா ரெண்டு! சொதப்பல்ஸ்!

மண்டேன்னா ஒண்ணுதான் எழுதணுமா என்ன?!

அதான் சொதப்பறதுக்குன்னே நிறைய மேட்டர் இருக்கே!  

நேற்றைக்கு ஒரு வலை நண்பர் அரட்டையில் வந்து ஆணாதிக்கம், அது இது என்று கொஞ்சம் கதைத்து விட்டுப் போனார். இந்த ஆணாதிக்கம், பெண்ணீயம் என்பதற்கெல்லாம் உண்மையிலேயே ஒரு அளவீடு இருக்கிறதா என்ன? எனக்கென்னவோ, ஒவ்வொருவரும் தங்களுடைய சௌகரியங்களுக்கேற்றபடி இந்த வார்த்தைகளை உரக்கக் கூவிக் கொண்டிருப்பதனால் மட்டுமே நிறுவிவிட முயல்வது போலத் தோன்றுகிறது.

இணையத்தில் இன்று காலை இந்த யூட்யூப் வீடியோவைப் பார்க்க நேர்ந்தது! ஐயா தன்னுடைய காதலைச் சொல்லுகிறாராம்!

காதல் கனிரசமே என்று கர்நாடகமாக எம் கே தியாகராஜ பாகவதர் பாட்டுப் பாடிக் காதலைச் சொல்ல ஆரம்பித்த நாளில் இருந்து, மரத்தைச் சுற்றி வந்து  எந்தன் பருவத்தின் கேள்விக்கு பதில் என்ன சொல்லடி ராதா என்று கண்ணை உருட்டிப் பாட்டுப் பாடிய காதல் மன்னர்கள், அப்புறம் இன்றைக்கு ஹாரிஸ் ஜெயராஜ் ம்யூசிக்கில் நெஞ்சுக்குள் பெய்திடும் மாமழை பாட்டுக்கு வாயசைத்துக் காதலைச் சொல்லுகிற ஜீரோக்கள் வரை, காதலைச் சொல்லுகிற தருணங்களில் எல்லாமே ஆண் இப்படிச் சொதப்புகிறவனாகவே  பார்த்துப் பார்த்துத் தானோ என்னவோ ஆண்களை ஹாண்டில் செய்வது எப்படி என்று சொல்லிக் கொடுப்பவர்கள் கூட, ஆணைப் பரிதாபத்துக்குரிய சொதப்பலாகத் தான் பார்க்கிறார்கள்!

ஆனாலும் ஆணை ஒரு வக்கிரம் பிடித்தவனாக, ஆதிக்க மனோபாவம் உள்ளவனாக உரக்கக் கூவவும் செய்கிறார்கள்!

 

 
கேபிள் சங்கர் பதிவில் இந்தக் குறும்படத்தைப் போன வாரம் பார்த்தேன்! இயக்குனர் எம் பாலாஜி காதலில் சொதப்புவது எப்படி என்ற  இந்தக் குறும்படத்தில் நன்றாகவே சொல்லியிருக்கிறார்! ஒரு சொட்டுக் கொடுத்துப் பதிவு எழுதலாம் என்று நினைத்தபோது,இந்த ஆணீய, பெண் ஈயக்  கூக்குரல்கள் இடையில் வந்து கவனத்தை வேறுபக்கம் திருப்பி விட்டன!

தாமதமாகச் சொன்னாலும் சொன்னாலும், ஒரு பெரிய சபாஷ், பாலாஜி! சொதப்புவது எப்படி என்பதை சொதப்பாமல் சொன்னதற்கு!

 

நிராகரித்தலின் வலி! பரிசல்காரனின் இந்தப் பதிவை இன்றைக்குக் காலை படித்தபோது, மனசு கொஞ்சம் கனத்தது.

"நிராகரித்ததன் காரணம் என்னவாக இருந்தாலும், நிராகரிக்கப் பட்டதன் வலியை நன்றாகவே உணர முடிகிறது!

ஒரு எல்லை வரை கூடப் பயணம் வருகிறவர்கள், ஏதோ ஒரு தருணத்தில் வேறு வேறு பாதைகளில் பிரிந்து பயணத்தைத் தொடர்வது இயல்புதான்!

பாதையெல்லாம் மாறி வரும்! பயணம் முடிந்துவிடும்!
மாறுவதைப் புரிந்து கொண்டால் மயக்கம் தெளிந்து விடும்!

இது கண்ணதாசன் அனுபவித்துச் சொன்னது!"

இப்படிப் பின்னூட்டம் எழுதிவிட்டு  யோசித்தபோது தான், வாழ்க்கையில் ஏதோ ஒரு அல்லது பல தருணங்களில் நம்மில் ஒவ்வொருவருமே ஏதோ ஒரு வகையில் தொடர்ந்து  சொதப்பிக் கொண்டே  இருப்பதும், அதற்குக் காரணம் நம்மைத் தவிர மற்ற எல்லோரும் தான் என்று குற்றம் சொல்லி அழுதோ அல்லது ஆக்ரோஷமாகவோ எதையாவது செய்து முடித்த பிறகுதான், எல்லாவற்றையும் தொலைத்த பிறகு தான்  ஞானம் வருகிறது!

அதற்காக, மண்டே பொழுது விடிந்ததுமே நம்ம உண்மைத் தமிழன் மாதிரி அடேய்ய்ய்..! மசிருக் கோவணாண்டி என்று என்னப்பன் முருகனைக் கோபித்துக் கொண்டு எழுத ஆரம்பித்தால் நன்றாகவா இருக்கும்!

கண்ணியமான வார்த்தைகளில் சொல்லப்படும்  Trial and Error எனப்படும் முயற்சி, உடைத்துப் பச்சையாகச் சொல்வதானால், சொதப்பல்ஸ் ஆகி விடுகிறது! 

சொதப்புவது மனித இயற்கை! 

சொதப்பாமல் இங்கே எதுவுமே செய்யப் பட்டதே இல்லை என்பதை, அவரவர் மனசாட்சியைக் கொஞ்சம் பேசவிட்டுக் கேட்டால், தானே புரிந்து விடும்! 

அது புரிவதனால் தான் என்னவோ அடுத்தவர் சொதப்புவதை இவ்வளவு மூர்க்கத் தனமாகக் கடித்துக் குதறி விடுகிறோம்!

"பொதுவாகப் பார்க்கப் போனால், அடுத்தவரிடம் நாம் அதிர்ச்சியடைகிற அளவுக்குப் பார்க்கிற குறை, பெரும்பாலும் நாம் சுமந்து கொண்டு இருப்பது தான்,என்ன கொஞ்சம் வித்தியாசமாக, மறைவாக, அல்லது வேறு விதமாக நம்மை நாமே ஏமாற்றிக் கொள்கிற அளவுக்கு இருப்பது தான், நம்மிடம் இருக்கும் குறை பெரிதாக, தீமை இல்லாததாகத் தெரிவது, அடுத்தவரிடம் பார்க்கும் போது பூதாகாரமாகத் தெரிகிறது!"

இப்படி இங்கே எழுதியதை நினைத்துப் பார்த்துக் கொண்டே.......! 

மண்டேன்னா ரெண்டு! சொதப்பல்ஸ்னு முதல்லேயே சொன்னேனா இல்லையா?!