பொழுதுபோக்கு நாத்திகம் -ஒரு கேள்வியும் பதிலும்

 படத்தின் மீது க்ளிக்கிப் பெரிதாக்கிப் படிக்கலாம்!

ஸ்ரீதர் நாராயணனுடைய வலைப்பதிவில் சுவாரசியமான ஒரு விஷயத்தைப் படித்துக் கொண்டிருந்தேன். அப்படியே நகலெடுப்பதை விட, என்னுடைய வார்த்தைகளிலேயே, அதைச் சொல்கிறேனே!

ஒரு அரசன், ஒரு துறவி. இருவரும் ஒரு சாலையில் சந்தித்துக் கொள்கிறார்கள். அரசனுக்கு அந்தப் பயணம் புதிது. பாதையைப் பற்றி விசாரிப்பதற்காக,

"இந்த சாலை எங்கே போகிறது?" என்று கேட்கிறான்.

துறவி சொல்கிறார்:"சாலை எங்கேயும் போகவில்லை, நீ தான் சாலை வழியே போயாக வேண்டும்!"

உடனே ஆஹா!ஜென் கதை என்று துள்ளிக் குதிக்கவும் வேண்டாம், இது என்ன பைத்தியக்காரத்தனமாக இருக்கிறது, உண்மையிலேயே எந்த ஒரு அரசினிடமாவது, ஒரு துறவி இப்படி விட்டேற்றியாகப் பதில் சொல்லி விடத் தான் முடியுமா என்று கேட்டுத் துளைக்கவும் வேண்டாம்!

எந்த ஒரு கேள்விக்கும், இரண்டு நேரெதிர் கோணங்களில் இருந்து பதிலைப் பெற முடியும் என்பதை மட்டுமே கதையில் இருந்து பெற வேண்டிய கருத்தே தவிர, ஆஹா! நல்ல கதை என்றோ, கதை சொல்லியே நம்மை பல நூற்றாண்டுகளாக முட்டாளாக வைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்று கொதிக்கவோ வேண்டாம் என்பது தான் முதலும், முக்கியமானதுமான பாடம்!

கதைகள், ஒரு உருவகம், ஒரு உதாரணம் அவ்வளவுதான்!

உண்மைக்குக் கொஞ்சம் இப்போதிருப்பதைவிட இன்னம் அருகாமையில் கொண்டு சேர்ப்பதற்கு உதவியே தவிர, கதையே முழுமையானதும், உண்மையானதும் அல்ல! அப்படி எடுத்துக் கொள்ளும் போது தான் கற்பிக்கப்படாத விபரீதமான அர்த்தங்கள், அனர்த்தங்கள் என்று தொடர்கின்றன.

முந்தைய பதிவின் பின்னூட்டமாக, திரு கோவி கண்ணன் ஒரு நல்ல கேள்வியை எழுப்பியிருந்தார். வண்ணத்தில் இருப்பது அவரது வார்த்தைகளின் பகுதி.

/கதைகளின் தன்மை அப்படி இருக்கிறது. வேறென்ன சொல்ல முடியும். /

கஜேந்திர மோட்சம் கதையைத் தொட்டு, யானையைக் காப்பாற்ற, முதலையைக் கொன்றது என்ன நியாயம், யானையும் முதலையும் கடவுள் படைப்புத்தானே ?

எறும்பென்றாலும் யானை என்றாலும் உயிர்த்தன்மை என்பது இரண்டுக்கும் ஒன்றே தான்.

ஆன்மிகம் என்கிற புனிதபூச்சை மட்டும் பாருங்க கதையை கைவிட்டுவிடுங்கன்னு சொல்றிங்க சரியா ?

ஆத்திகன் கொஞ்சமாக நாத்திகம் பேசினாலும் அது ஆன்மிகம், நாத்திகன் தத்துவம் பேசினாலும் அது நாத்திகமா ?

இப்படி ஒரு கதைக்கு, கதையின் அடிப்படையை விட்டு விட்டு, வேறு வேறு திசைகளில் கேள்விகளோடு பயணிக்கச் செய்தால், ஊர் போய்ச் சேருவது எப்படி? ஆன்மீகப் பூச்சு, பூசி மெழுகுவது என்பது தேடலில் இருக்கும் எவருக்கும் தேவையே இல்லாத சுமை, இந்தச் சுமைகளை நான் தூக்கி வரவுமில்லை, எவர் தலையிலும் கட்டிவிட முயற்சிக்கவுமில்லை!

/கோழி என்று சொன்னால் கோழி தான் எல்லோரும் சாப்பிடுவதாச்சே...அதில் என்ன பாதக செயலை குறிப்பிட முடியும் என்கிற கேள்விக்கு பதிலாக அங்கே யானை./ 

இப்படி திரு கோவி கண்ணன் பதில் கேள்வி எழுப்பியிருப்பதை மட்டும் எடுத்துக் கொண்டு கோழி மட்டும் கடவுள் படைப்பில்லையா என்று கேட்கப் போனால், ஒரு வார்த்தைக்குச் சொன்னதைப் பிடித்துக் கொண்டு தொங்குகிற வரட்டுத் தனமாக, பிடிவாதமாக ஆகி விடும் இல்லையா?அது வேண்டாம்,  

உதாரணத்திற்கு எடுத்துக் கொண்ட ஒரு விஷயம், எவ்வளவு குறைபாடுகளோடு இருந்தாலும், அந்த உதாரணத்தில் இருக்கிற ஓட்டை உடைசல்களையே பிடித்துத் தொங்கிக் கொண்டிருக்காமல், உதாரணத்தின் வழியாக என்ன சொல்லப் படுகிறது என்பதில் கவனம் செலுத்த வேண்டும் என்பதைத் தான் ஸ்ரீ அரவிந்தருடைய வாக்கிலிருந்து எடுத்துச் சொல்லியிருந்தேன். தெளிவாகச் சொல்லவில்லை என்றால், குறை என்னுடையதே!

அதற்காக, ஆங்கில மூலத்தை மறுபடி படிக்கத் தருகிறேன்.

“Because thou wert given at first imperfect conceptions about God, now thou ragest and deniest Him. Man, dost thou doubt thy teacher because he gave not thee the whole of knowledge at the beginning?

Study rather that imperfect truth and put it in its place, so that thou mayst pass on safely to the wider knowledge that is now opening before thee.”

Sri Aurobindo

Thoughts and Aphorisms, Aphorism 470

இந்தக் கதையை எப்படிப் பார்க்கிறோம், என்பதில் இருந்து தான் என்ன தேடுகிறோம் என்பதும், கதை சொல்ல வந்த உட்கருத்தைப் புரிந்து கொண்டோமா, இல்லை கவனம் சிதறி போகும் திசையை மறந்து போனோமா என்பதும் தெரிய வரும். இதை, இந்தக் கதையை வைத்தே ஏற்கெனெவே இந்த இடுகையில் சொன்னது தான். கேள்விதான் மறுபடி வந்திருக்கிறது.

“சேற்றில் சிக்குண்டு முதலைவாய்ப்பட்ட யானையின் கதையைச் சொல்லும் போது, முதலைக்கும், யானைக்குமாய் நடந்த இழுபறிப் போராட்டம் ஆயிரம் வருடம் நடந்ததாகக் கதை சொல்லுவார்கள். யானை தன் பலத்தில் நம்பிக்கை வைத்துப் போராடிக் கொண்டிருந்த போது, இறைவன் வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.என் செயலாவதொன்றுமில்லை என்று உணர்ந்த பிறகு, அதே யானை "ஆதிமூலமே, நாகணையாய், வந்து என் ஆரிடறை நீக்காய்" என்று முறையிட்ட போது, இறைவன், அரை குலைய நிலை குலைய, யானையைக் காப்பாற்றுவதற்காக ஓடோடி வந்தானாம்.! 

 

கதையாகச் சொன்ன விஷயத்திலும், ஒரு ஆன்மீக ரகசியம் உள்ளங்கை நெல்லிக்கனியாக இருக்கிறது.

நான் எனது என்கிற நிலையில் இருந்து உயர்ந்தால் ஒழிய, நம்மைப் பீடித்திருக்கிற நோவுகளில், தளைகளில் இருந்து விடுபட வழியே இல்லை.”

கடவுளைப் பற்றி பேசும்போது அல்லது மறுக்கும்போது என் இப்படித் தடுமாறுகிறோம்? எவ்வளவு பேசியும் கூட, விஷயம் இன்னதென்றே பிடிபடாமல் இந்த ஒரு விவாதம் மட்டும் ரிலே ரேஸ் மாதிரித் தொடர்ந்து நடந்து கொண்டே இருக்கிறது?

நான் எனது என்ற தளைகளில் இருந்து விடுபட்டு, மனம் என்பது ஒரு தடையாக இல்லாத நிலை வரும்போதுதான் இறைநிலையை அடைய முடியும், புரிந்து கொள்ள முடியும், அனுபவிக்க முடியும்! மனமற்ற நிலை, மனமிறந்த நிலை, பேதங்களைக் கடந்த நிலை என்றெல்லாம் சொல்லப் படும் நிலையை எப்படி அறிந்து கொள்வது? அதற்குரிய பண்புகள் என்ன? ஸ்ரீ அரவிந்தர் தொடர்ந்து சொல்வதைக் கேட்போம்:

“I knew my mind to be conquered when it admired the beauty of the hideous, yet felt perfectly why other men shrank back or hated."

Sri Aurobindo

Thoughts and Aphorisms – Aphorism 49

கண்ணாமூச்சி காட்டிக் கொண்டிருப்பதாலேயே கடவுளை இல்லையென்றும் வெறுக்க வேண்டுமென்றும் மனிதர்கள் சுருங்கிப்போவதை அறியும் தருணத்திலேயே, [அப்படி நானும் ஆகாமல் கண்ணாமூச்சி விளையாட்டை ரசிக்கத் தெரிந்து கொண்டதனாலேயே] மனத்தை வெற்றி கொள்ளப்பட்டதை அறிந்து கொண்டேன்!

சுத்தி சுத்தி வந்தீக'ன்னு பாடற மாதிரி, உண்மையைச் சுற்றிச்சுற்றி வந்து கொண்டே இருக்கிறோமே தவிர, உண்மையை நெருங்க முடியவில்லையே, ஏன்? காரணமென்ன?

ஸ்ரீ அரவிந்தர் சொல்வதைக் கொஞ்சம் சிந்தித்துப் பாருங்கள்:

"The whole truth about any object is a rounded and all-embracing globe which forever circles around, but never touches the one and only subject only object of knowledge, God."

Sri Aurobindo

Thoughts and Aphorisms – Aphorism 537