ஒரு தலைவன் இருக்கிறான்!

"Break the moulds of the past, but keep safe its gains and its spirit, or else thou hast no future. “
Sri Aurobindo

Thoughts and Aphorisms- Aphorism 237

அது 1965 ஆம் ஆண்டு அக்டோபர் முதல் தேதி.

இடம் ஐ.நா சபையின் பாதுகாப்பு கவுன்சில் அறை.

பத்திரிகையாளர்களும், சர்வதேச ராஜதந்திரிகளும் குழுமியிருக்கிறார்கள். அன்றைய பாகிஸ்தானின் வெளியுற‌வுத் துறை அமைச்ச‌ராக இருந்த புட்டோ, பாகிஸ்தான் பத்திரிகைகளில் வெளியாகி இருந்த செய்திகளையும், இந்தியா மீது வழக்கம் போல வெறுப்பையும் வன்மத்தையும் கக்கும் பிரசாரத்தையும் முடித்துவிட்டு நெற்றியில் வேர்வையும் வெறுப்பும் கொப்பளிக்க அமர்ந்திருக்கிறார்.

அடுத்து என்ன செய்தி என்று எல்லோரும் காத்திருக்கிறார்கள்.

ஆசியாவில் மூண்ட‌ சண்டை ஓயுமா இல்லை இன்னும் பெரிதாகுமா? இந்த சண்டை இந்தியா‍ பாகிஸ்தான் அளவோடு நின்று விடுமா அல்லது சீனாவும் உள்ளே நுழைந்து, அப்படியே பக்கத்து நாடுகளும் ஒவ்வொன்றாக சேர்ந்து கொண்டு சண்டை பெரிதாகி விடுமா?

ஐ நா சபை சண்டையை நிறுத்தும்படி இரண்டு தரப்புக்கும் எச்சரிக்கை விடுத்தாயிற்று. சண்டை நிறுத்தம் செய்யப்படுமா என்ற கேள்விக்கு பாகிஸ்தான் என்ன சொல்லப் போகிறது என்பதைத் தெரிந்து கொள்வதற்காகத் தான் அத்தனை பரபரப்புமே! போர் நிறுத்தம் செய்வதற்கு அதிகாலை மூன்று மணி வரை அவகாசம் தரப்பட்டிருந்தது.

புட்டோ எவ்வளவு அவகாசம் எடுத்துக் கொள்ள முடியுமோ, அவ்வளவு காலம் தள்ளிப்போட முயன்றுமே கூட அந்த அறிவிப்பை தவிர்க்க முடியவில்லை பாவம்! அதிகாலை மூன்று மணியாவதற்கு ஒரு நிமிடம் முன்னதாக அந்த செய்தியைத் தன் எதிரே குவிந்து கிடந்த செய்தித் தாள்களுக்கிடையே அதிகாரபூர்வமாக தந்தி மூலம் வந்திருந்த தகவலைத் துழாவி எடுத்து வாசிக்க ஆரம்பித்தார்.

"In the interests of inter national peace ... I have issued the following order to the Pakistani armed forces: they will stop fighting as from 1205 hours West Pakistan time today."

பாகிஸ்தான் ஜனாதிபதியாக இருந்த மொஹமது அயூப் கான் அறிவித்த போர்நிறுத்தம் இப்படி புட்டோவினால் வேண்டாவெறுப்பாக அறிவிக்கப் பட்டது.புட்டோவின் இந்த வெறுப்பு இன்னொரு போருக்கான பாகிஸ்தானியரின் மன நிலையை எடுத்துக் காட்டுவதாகவே இருந்தது. கேவலம், இந்தியர்களிடம் தோற்பதா?

அமெரிக்க மற்றும் சர்வதேச உதவிகளை எல்லா விதத்திலும் நம்பியிருந்த நிலையில், பாகிஸ்தானுக்கு வேறு வழி அந்த நேரத்தில் இருக்கவில்லை. இரண்டு முக்கியமான தப்புக் கண‌க்குகளைப் போட்ட பாகிஸ்தான், வேண்டா வெறுப்போடு வாலைச் சுருட்டிக் கொள்ள வேண்டிய பரிதாப நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டது.

இந்தியர்களைக் குறித்த அலட்சியமான மனோபாவம், பிரிடிஷ்காரர்களால் தோற்றுவிக்கப் பட்டது. இந்தியர்களைப் போரிடத் தைரியமில்லாத கோழைகள் என்று அவர்கள் நினைத்தார்கள்.இந்தியாவிலேயே போர் செய்யத் தைரியம் இருந்த இரன்டு ஜாதியினராக, முஸ்லிம்களையும்,சீக்கியர்களையும் மட்டுமே ரகம் பிரித்து வைத்திருந்தார்கள்.

ஆக, தாங்கள் போர் செய்யும் ஜாதி என்று பாகிஸ்தானியர்கள் தங்க‌ளைக் கற்பனை செய்ததோடு, இந்தியர்களைக் கோழைகள் என்று முடிவு செய்தது முதல் தவறு என்றால், நேருவின் சமாதானப் புறா ஆசையும், 1948 ஊடுறுவல்கள், 1962 இந்தியசீனப் போர் எல்லாம் சேர்ந்து எற்பட்ட தவறுதலான பிம்பம் ‍இது முதல் தப்புக் கணக்கு.

அடுத்ததாக, ரஷியாவுக்கு எதிராகக் கொம்பு சீவிவிடுவதற்காக, அமெரிக்கா கொடுத்த ஏராள‌மான‌ ஆயுதங்க‌ள்,ந‌வீன ரகப் போர் விமானங்கள், அப்புறம் ஆசியாவில் பெரிய வஸ்தாத் கணக்காகத் தன்னைக் காட்டிக் கொண்டு போர் தொடங்கினால் தங்களுடைய நேரடியான, ராணுவ ரீதியிலான துணையிருக்கும் என்ற சீனாவின் வாக்குறுதி இவைகளைக் கொண்டு மட்டும் போரில் வென்று விட முடியும் என்றுபோட்ட இரன்டாவது தப்புக் கணக்கு.

யுத்தம் ஒரு வழியாக முடிவுக்குக் கொண்டு வரப் பட்டது.

இப்படிச் செய்தியை வெளியிட்டு, டைம் பத்திரிகை இந்தப் போரில் எவருக்குமே வெற்றியில்லை என்பதாக சொல்கிற‌து.முக்கியமாக செஞ்சீனம், ஆசிய மக்களிடம் மிகவும் முக்கியமானதாகக் கருதப்படும் முகத்தை வெளியில் காட்ட முடியாத நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டதாகவும் சொல்கிறது.

Victory, in fact, belonged to no one in last week's ceasefire. Kashmir remained divided. India still claimed 690 sq. mi. of Pakistani territory (see map), but had failed by a scant three miles to capture the strategic Sialkot plateau. Pakistan held 250 sq. mi. of Indian Kashmir and Rajasthan, but had lost —temporarily at least — half its armor. And Red China had lost that most valuable of Asian commodities: face.

1965 ஆம் வருடம் செப்டெம்பெர் 17 ஆம் தேதி, சீன அரசு இந்தியாவைப் பகிரங்க‌மாக எச்சரித்ததும், அரசு முறைக் கடிதம் எழுதியதும் மும்முனைப்போர் ஏற்படப்போவதாக ஒரு சித்திரத்தைத் தோற்றுவித்தது. சீன எல்லைக்குள் இந்தியப் படைகள் பல இடங்களில் புகுந்த‌தாகவும், இரன்டு திபெத்தியர்களைக் கடத்திச் சென்றதாகவும், எண்ணூறு ஆடுகள், 59 யாக் (எருமைகள்) இவற்றையும் கடத்திச்சென்று விட்டதாகவும் சீனா குற்றம் சாட்டியது. சீன எல்லைக்குல், இந்தியப்படைகள் ஆயுதங்க‌ளைக் குவித்து வைத்திருப்பதாகவும், உடனடியாக அவைகளை அகற்றாவிட்டால், கடுமையான விளைவுகளைச் சந்திக்க வேண்டியிருக்கும் என்றும் "உதார்" பலமாகவே இருந்தது.

அன்று பிரதராக இருந்த சாஸ்திரி, உறுதியோடு சீனாவின் மிரட்டலை எதிர்கொண்டார். புது தில்லியில் இருந்த சீன தூதரகம் முன்னால் நிறைய ஆடுகளின் அணிவகுப்புடன் கூடிய கண்டனப் பேரணி ஒன்று நடந்தது. ஆடுகளின் கழுத்தில் இப்படி வாசகங்கள் எழுதிய அட்டைகள் தொங்கின.

"எங்களை வேண்டுமானால் சாப்பிடுங்கள்! உலகத்தைக் காப்பாற்றுங்கள்!"

சீனர்களுக்கே கொஞ்சம் வெட்கமாக இருந்திருக்க வேண்டும்!என்ன காரண‌த்தினாலோ, ஐம்பத்தாறு இடங்களில் இருந்து இந்தியப் படைகள் ஆயுதங்களை அகற்றியதால் பிரச்சினை முற்றாமல் தவிர்க்கப் பட்டதாகவும் சீனா ஒரு அசடு வழிந்த அறிக்கையுடன் நிறுத்திக் கொண்டது.

பாகிஸ்தானில் ஆட்சியாளர்களும் ராணுவமும் அமெரிக்க டாலரில் கொழுத்திருக்க, முல்லாக்களும் மௌல்விகளும் அமெரிக்காவைத் திட்டித் தீர்ப்பார்கள். புனிதப் போருக்கு அறைகூவல் விடுப்பார்கள். ஏமாந்துபோகத் தயாராக இருக்கும் ஒரு கூட்டம் எப்போதும் இவர்கள் பின்னால் செம்மறியாடுகள் மாதிரி பலியாவதற்கோ, அடுத்தவரைப் பலி கொள்வதற்கோ வந்து கொண்டே இருக்கும்!

இதற்குப் பெயர் ஜிஹாத்! புனிதப்போர்! நாலாவது தூண் கதையில் வரும் வில்லன் சொல்வதுபோல் ஜனங்கள் எப்போதுமே முட்டாள்கள் தான் என்பதை இந்தியா, பாகிஸ்தான் இந்த இரண்டு நாடுகளிலுமே அடிக்கடி நிரூபித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

தங்களுக்கு அளித்த ஆதரவுக்காக, அயூப் கான் வெளிப்படையாகவே சீனாவுக்கும் இந்தோனெஷியா உள்ளிட்ட முஸ்லிம் நாடுகளுக்கும் நன்றி தெரிவித்தார். அமெரிக்காவுக்கு வெளிப்படையாகச் சொல்ல முடியவில்லை. போர் நிறுத்தம் செய்வதற்கு முந்தின நாள்தான் லாகூரிலும், கராச்சியிலும் அமெரிக்க தூதரகக் கட்டடங்களுக்கும் நூலகங்களுக்கும் வெறிபிடித்த கூட்டம் கல்லெறிந்தும் வேறுவிதமாகவும் வன்முறையில் ஈடுபட்டிருந்தது. லிண்டன் ஜான்சனுக்குத் தொலைபேசியில் அயூப் கான் தனிப்பட்ட முறையில் தொடர்புகொண்டு போர் நிறுத்தத்திற்கு சம்மதிப்பதாகவும், அமெரிக்கா அளித்து வரும் உதவிகளுக்கு நன்றி தெரிவித்துப் பேசியதாகவும் செய்திகள் வெளிவந்தன.

பாகிஸ்தான் அரசும், அரசியல்வாதிகளும் அமெரிக்க நிதியுதவி தயவில் வாழ்ந்து கொன்டிருக்க, ஜனங்களோ அமெரிக்க எதிர்ப்பில் கொந்தளித்துக் கொன்டிருந்தார்கள். பாகிஸ்தான் அரசியலில் இன்றைக்கும் காணக் கூடிய மிகப் பெரிய முரண்பாடு இது தான்! எதற்கோ தலையையும் வேறெதற்கொ வாலையும் காட்டிக் கொண்டிருக்கும் போக்கு, பாகிஸ்தானுடைய சாபக் கேடு. இது தொடர்கிற வரை உண்மையான சமாதானம் மலர்வதற்கு வழியுமில்லை என்பதை இந்த இடத்தில் கவனமாக நினைவில் வைத்துக் கொள்ள வேண்டும்.

இப்போதும் கூட 1965ஆம் வருடப் போரில் உண்மையாக வென்றவர் யார் என்பதில் பலவிதமான குரல்கள் பல இடங்களில் இருந்தும் வந்து கொண்டிருக்கின்றன. டைம் பத்திரிக்கை, ஒரு மேற்கத்திய நாட்டு ராஜதந்திரி சொன்னதாக, ஒரு தகவலை வெளியிட்டிருந்தது:" இந்தியா என்று ஏதாவது எடைபார்க்கும் மெஷினில் காசுபோடுவ்து மாதிரி, ஒரு இயந்திரத்தில் போட்டிருந்தால், அது உடனே மகாராஜாக்கள், பாம்புகள், எக்கச்சக்கமான குழந்தைகள், ஏராளமான மாடுகள், தொடை நடுங்கிகளான ஹிந்துக்கள் என்று தான் விவரத்தைத் துப்பியிருக்கும். ஆனால், இன்றைக்குத் தன்னுடைய சொந்த வலுவிலே ஆசியாவின் வலிமையான சக்தியாக உருவெடுக்கப்போவதை எல்லோருக்கும் புரிய வைத்திருக்கிறது."

இப்படி, ஒரு போரில் ஜெயித்ததனால் இந்தியா வலிமையான சக்தியாகி விட்டதாக இங்கே நான் செல்வதாக நினைக்க வேண்டாம். சாஸ்திரி என்ற மாபெரும் மனிதர், ஒரு தேசத்தை ஒன்றுபடுத்திய தருணம் அது. நாடு பிரிவினையானபோது, வெள்ளையர்கள் விதைத்துவிட்டுப்போன விஷ வித்துக்களில் ஒன்று போர்க்குணம் வாய்ந்த ஜாதிகள்! மற்றவை எல்லாம் அடங்கிக் கிடக்க வேண்டியவை என்ற கோட்பாடு.பிரித்தாள நினைத்தவர்களின் எண்ணத்தைத் தவிடுபொடியாக்கிய, பெருமிதப்பட வேண்டிய நேரம் அது!

ஹிந்துக்கள் என்றாலே தொடை நடுங்கிகள் என்ற எண்ணமே தவறு என்ற கசப்பான படிப்பினையாக பாகிஸ்தான் ராணுவத்துக்குக் கற்றுக் கொடுத்த தருணம் அது. நேருவுக்கு அந்த தைரியம் இருந்ததில்லை. சாஸ்திரி பதவியில் இருந்த காலமே ஒன்றரை ஆண்டுகள் தான்! ஒரு கணமே ஆனாலும் இருளைக் கிழித்துப் புறப்பட்ட மின்னலாக, இந்த தேசத்தின் பெருமிதமாக சாஸ்திரியை வணங்க வாருங்கள் என்று உங்களையுமே அழைக்கிறேன்!

ஐந்தாண்டுத் திட்டங்கள், சோஷலிசக் கனவுகள் என்று நேரு தூங்கி வழிந்தபோது, நாடு கடுமையான உணவுப்பற்றாக்குறையைச் சந்தித்தது. பிரிடிஷ் காரர்களிடம் இருந்து கற்றுக்கொண்ட சிவப்பு நாடா, லைசன்ஸ் பெர்மிட் ராஜ் என்று தான் நேருவின் ஆட்சிக் காலத்தைச் சொல்ல முடிகிறது. நேருவின் அமைச்சரவையில் இருந்தவர்கள் ஒவ்வொரு நாடாகப் போய், உணவுக்காகக் கையேந்திக் கொண்டிருந்தார்கள்.

அமெரிக்காவின் பப்ளிக் லா நானூற்றி எண்பது என்ற சட்டத்தின் கீழ், அமெரிக்கா தரம் குறைந்த கோதுமையை இந்தியாவுக்கு அனுப்பிவைத்தது. பார்த்தீனியம் என்ற அரிப்பை உண்டாக்கும் ஒரு விதமான நச்சுத் தாவர விதைகளையும் கலந்து அமெரிக்க உதவி கிடைத்தது. நிலத்து நீரை உறிஞ்சிப்பாலைவனமாக்கும் சீமைக் கருவிளை கூட அந்தக் காலத்து அமெரிக்க உதவியாகக் கிடைத்ததுதான்!

தரம் குறைந்த உதவியை பெறுவதைவிட, பட்டினி கிடப்பது மேல், நல்லதும் கூட என்ற துணிச்சலோடு, தரம் குறைந்த உணவுப்பொருட்களை உதவி என்ற பேரில் தலையில் கட்ட வேண்டாம் என்று சொல்கிற துணிச்சல் லால் பஹதூர் சாஸ்திரி என்ற மாபெரும் ஒரு மனிதர் ஒருவருக்கே இருந்தது.

வாரம் ஒரு நாள் உபவாசம் இருந்து, பற்றாக்குறையை சமன் செய்துகொள்வோம் என்று திங்கள் கிழமையைத் தேர்ந்தெடுத்து அன்றைய நெருக்கடியை காந்தீய வழியில், சமாளித்த துணிச்சலும் சாஸ்திரி ஒருவருக்கே இருந்தது.

இந்தத் தொடர், அரசியலைப் பொழுதுபோக்குவதற்காக அலசுவது என்று நின்றுவிடாமல், கடந்துபோன நிகழ்வுகளில் பெறவேண்டிய பாடம், தலைமைப் பண்பு, என்ற வெவ்வேறு கோணங்களில் இருந்து பார்க்கும் முயற்சியாகத் தொடர்ந்து பேசுவோம்!